theaterpraat

Na drie voorstellingen (een nogal bewerkte Hamletmachine van Andcompany&co, Fuck Off America van Frank Castorf en Onkel Vanja van Jürgen Gosch) de volgende conclusies: Eten op toneel is hip in Duitsland. Schreeuwen ook. Daarnaast is het nog steeds enorm en vogue om je gehele decor 360 graden te laten draaien.

Bij Fuck Off America levert dat een hoop op. Het decor is waanzinnig lelijk. Een bijna lichtgevend wit supergroot half scheefgezakte burcht waar de acteurs via een grote trap de hele tijd op en af rennen. Als het ding ronddraait, kan er aan de andere kant in de dungeons gedronken en gesekst worden, wat lekker vaak moet gebeuren en dat wordt dan vervolgens weer op de rest van het gevaarte gediaprojecteerd. Het stuk is gebaseerd op teksten van Eduard Limonow, een Moskouse underground dichter (zoon van een KGB-er, enfant terrible, in het gevang gezet wegens illegale wapenhandel) die uiteindelijk naar de VS emigreerde en daar duidelijk zijn draai niet vond. Zijn hoofdthema’s: oorlog en vrouwen.

Er gebeurt een hoop op het toneel waar ik geen reet van begrijp (en van het tekstboekje eigenlijk ook niet). Maar het is wel tof en cool. En de zaal (jong en hip publiek in de Volksbühne) valt ondertussen van hun stoel van het lachen. Ik niet, want ik kan eigenlijk geen Duits, tenzij het heel keurig wordt uitgesproken zoals de avond daarna bij Onkel Vanja op het Theatertreffen. Maar de acteurs zijn zo briljant grotesk en belachelijk aan het doen, dat begrijpen van de tekst niet nodig is. Hoogtepunt is als een van de acteurs met gitaar bloedserieus John Denver’s ‘Leaving on a jetplane’ zingt, terwijl het fort met diaprojecties en al ronddraait en zijn collega ondertussen alle traptreden op hem heen aan het droogneuken is. Goed, verder dus geen flauw benul waar dit allemaal over ging.

De Hamletmachine was van een groep jonge honden die het stuk van Müller als een spelshow presenteren: "End of Drama, begin of Game", schijnt Müller ooit eens gezegd te hebben. Een rad van fortuin bepaald welke van de vier deelnemende acteurs punten mogen scoren met welk deel van de tekst. Leuk bedacht, maar niet goed uitgevoerd. Acteurs gaan lekker stuk gedurende de avond, waarbij ze scènes tot vermoeiens toe moeten herhalen, omdat het rad steeds op dezelfde plek blijft hangen, maar ze gaan niet helemaal tot het gaatje. Gelukkig gaat dan aan het slot het decor draaien (hee!) en wordt het totaal onbegrijpelijk. Men mimet zich met meubels op het hoofd door de ruimte heen en probeert door het draaiende decor heen te manouvreren. Hoera voor de avant garde!