theaterpraat

Tis toch altijd verwarrend dat theater, of in dit geval de opera. Ik was dus laatst naar het Holland Festival, naar de opera Dido en Aeneas, de eerste regie van Sasha Waltz. Boeide me niet zo, maar ik leek de enige in de zaal die dat vond. Ik loop de trap af, achter wat mensen aan die ik kende en zij vroegen mij: vond jij het ook zo indrukwekkend (of iets in die strekking)? ‘Uuuh. Nou. Nee. Niet zo (tot hier was mijn te horen bijdrage, de rest zat in mijn hoofd…). Vond het eigenlijk maar saai. Het deed me niet zo veel. Werd er niet blij van, niet verdrietig, niet vrolijk, niet boos, niet bang , niet uh, ach het deed me gewoon niet zo veel. De dansjes zaten leuk in elkaar, maar de link met de rest zag ik niet. Waar ging het eigenlijk over?’Zou dat dan aan mij liggen? Wat zie ik dan niet wat zij wel zien? Of zien zij iets wat ze graag willen zien en er eigenlijk niet is? En wie heeft er gelijk, degene die het hardst roept wat hij of zij vindt (zodat anderen niets meer durven zeggen, bang om ‘stom’ gevonden te worden) of degene die instilte er van alles van vindt, maar hier niets over zegt en er later een vernietigende (mini) recensie hier over schrijft? Of is er geen gelijk? Ik vind dat theater, in dit geval Opera, maar ingewikkeld.