theaterpraat

Het is moeizaam trends zoeken in het lopende theaterjaar, maar één  steekt erbovenuit uit als een stalen fallus boven een wereldstad: Eiffeltorens. In Bambie Treize als achtergrondfoto, in Venizke van Campo als lelijke houten contraptie en in Garnalen Verhalen in dubbele miniatuurvorm - een kleine metalen souvenir-toren speelt een schaalmodel in een garnalen-Madurodam. Een bijzonder oplettende (en ingevoerde) bron wist me te melden dat zelfs de voetjes van de champagneglazen in De laatste dagen der mensheid van ‘t Barre Land Eiffeltorenvormig waren. C’est magnifique, mais qu’est ce que signifie?

Die Laatste dagen weerspiegelt nog een ander meem: kranten. Karl Kraus’ stuk bestaat vooral uit overgeschreven kranten, dus zo kwam hij makkelijk aan 1000 pagina’s. Zover zijn Aluin en het NUT nog niet, maar de makers van Maandageditie moeten toch een eind zijn gekomen in hun zevendelige feuilleton over de fusie van twee dagbladen. (Op Festival aan de Werf gaan ze overigens door als Festivaleditie. Leuk idee!) Het wachten is op Deadline, de musical. Oh nee, die is er al! Bij M-lab.

Tenslotte een trend in wording, maar ik voorspel een grote toekomst: theater in galeries. Dood Paard speelt een ‘gallery tour’ van Bazel, ‘t Barre Land trekt langs musea met Wooff Wooff!. Ik kan me moeilijk voorstellen dat het iets nieuws is; je had natuurlijk De Appel in Beelden aan Zee en Aernout Mik en TGA in het Stedelijk, maar een tournee langs musea/galeries? Klinkt waanzinnig eighties. Hip as hell!

Wie weet het beter?