theaterpraat

Gister avond kwam ik thuis van werk en ik zet de tv aan. Ik kan het dan nooit laten om even op teletekst te kijken voor het belangrijke nieuws. Ik schrok. Roef Ragas bleek op 42-jarige leeftijd tijdens het eten met een hartstilstand te zijn overleden. Het is altijd een schok wanneer iemand die jong is plotseling sterft, maar helemaal wanneer je diegene kent. Het is niet zo dat ik bevriend was met Roef, maar ik had veel respect voor hem. De eerste keer dat ik hem ontmoette was op de set van de Enclave, een drie-delige serie over Srebrenica gemaakt door de ook al veel te jong overleden regisseur Willem van de Sande Bakhuyzen. Roef was een vriendelijke jongen die ook zeer geïnteresseerd was in waar ik mee bezig was. Het feit dat hij de NFTVM, de vereniging voor nieuwe film- en televisie makers, mede opgericht heeft toont ook die interesse in jonge makers. Toen ik hem later weer tegen kwam op de set van Russen en in de Amsterdamse Stadsschouwburg bij Blind Date, hebben we leuk gepraat over onze idealen. Hij ging toen net stoppen bij Grijpstra en de Gier, waar hij veel geleerd had, maar wel echt klaar mee was. Hij was blij dat hij weer het theater in kon en stond te springen om te beginnen met repeteren.Hij wou graag op de hoogte gehouden worden van waar ik mee bezig was en ik van hem. We hielden e-mail contact, maar het kwam er steeds niet van om elkaars werk te gaan bekijken. Zijn enthousiasme sprak mij aan en Roef stond hoog op mijn lijstje om eens een project mee te gaan doen of in ieder geval er eens over te praten. Het mocht niet zo zijn. Roef, rust zacht.