theaterpraat
Lef in de schouwburg? Nee dank u, we hebben al toneel...
Nou nou, die John Buijsman toch; een brandbrief en een “vriendelijke stalkactie” voor meer artistiek lef in de schouwburgen:
“Schouwburgdirecteuren zijn tegenwoordig laf en tonen geen enkele behoefte om een publiek van fijnproevers aan zich te binden. Zij willen niet versleten worden voor financiële onbenullen en lopen daarom met een wijde boog om de experimenten en het minder toegankelijk toneel heen.” (Volkskrant)
Kon de brief zelf niet vinden (ik houd me aanbevolen), maar we wisten toch al lang dat de schouwburgdirecteuren buiten de Randstad gegijzeld zijn tussen het CDA-gemeentebestuur en de lokale fanfare. Lees vooral even het aangrijpende levensverhaal van Hedwig Verhoeven in de voorlaatste Lucifer (PDF!). Maar of de oplossing nou ‘meer lef’ is? 
reacties
ben ook benieuwd naar de brief. maar t gaat niet zozeer om de plaatselijke fanfare, maar de opgedrongen smaak van makers met producten vol soap- en non-acteurs die het publiek in kun cabaret, musical en lama-amusement wil bevredigen. dedain naar publiek en gemakzucht heerst. het publiek is slimmer dan je denkt, maar als je ze dom beschouwt kan je gemakzucht laten heersen. als het publiek al dommer is dan zijn ze door het aanbod dom gemaakt.