theaterpraat

Dit weekend ben ik druk doende om vijf 11/12-jarige jongens in hun acteerkunsten te begeleiden voor de NPS Kort! film ‘Birthday Boy’, van Chris Mitchell. De film gaat over de ontvoering van Sjoerd en zijn vriendjes tijdens een speurtocht door twee ruige gangsters die er niet voor terugdeinsen om hun wapens en fysiek geweld te gebruiken. We hebben drie repetities gehad, waarin we met name gewerkt hebben aan samenspel, concentratie en improvisatie. De eerste draaidag (gisteren) liep het goed, mooie opnames gemaakt, maar het was ook wel erg zwaar. De samenwerking tussen de jongens was zo goed dat het soms moelijk was om er nog tussen te komen. Wat een energie hebben die jongens. Als jonge puppies renden ze rond op de set, trokken elkaars petten en mutsen af, deden wurgoefeningen met elkaar (deden ze het nou zo goed, of knijpen ze echt elkaars keel dicht?), sprinten rond de set en waren gebiologeerd door de wapens op de set. Ben erg benieuwd hoe dat vanavond / vannacht zal gaan. Hebben een zwaar emotionele scene op het programma staan en we draaien tot een uur of 7 in den ochtend. Kunnen ze hun vermoeidheid om zetten in een mooi gespeelde dramatische scene? Blijven ze naar mij en mijn aanwijzingen luisteren, blijven ze rond rennen, of vallen ze in slaap?We zullen zien…