Vanmiddag heb ik op een zonnig Oerol een fantastische voorstelling gezien! Een cast met enthousiaste jonge zangers bewezen voor eens en voor altijd dat opera niet saai hoeft te zijn. Ze zongen al rennende door het mulle zand de sterren van de hemel. De reisopera heeft hiermee een pareltje in handen en mag zich in de handen knijpen met zoveel jong talent.

Robinson Crusoe gaat over een jongen die naar zee wil, zijn familie ziet dit niet zitten en probeert hem tegen te houden door een eiland na te bouwen. Uiteindelijk komt hij er natuurlijk achter dat het nep is en wordt hij boos, waarop de familie reageert met “t was ‘n grapje, niet zo flauw.”. Hilarische tekst!

Jammer dat nergens te lezen is wie welke rol zingt. Zo kom ik nooit te weten hoe de onwijs grappige woeste vader heet, en wie de sexy dochter met die rake topnoten was… Heel af en toe vond ik het iets te melig, maar voor de rest, top!

Laat ik ook maar meteen een positieve recensie schrijven. Zaterdag was in Maastricht het M2Live festival voor jonge talenten in het Bonnefanten Museum. Dit was erg leuk. Ik was met name heel erg geraakt door de danser Teun van Roosmalen, van het Nationale ballet. Hij voerde een prachtige korte solo uit. Het was mooi, oprecht en zelfs de aanwezige breakdancers waren er stil van.

Wat kan Transparant stomme voorstellingen maken. Mijn God. Ik heb me, sinds hun Villa Vivaldi, niet meer zo verveeld. Regisseur Wouter van Looij koos ervoor om de zangers en dansers anderhalf uur lang als poppen over het podium te laten kronkelen (alsof we dat al niet vaak genoeg zien in dans. Blegh!), waardoor de zangers alleen maar aandacht hadden voor hun etherische bewegingen en totaal geen ruimte meer hadden om de tekst enige betekenis te geven. De tekst was ook vaak ronduit onverstaanbaar (lang leve de boventiteling). Ik vond het ijdel, oppervlakkig en erg saaaaaaaai. Gelukkig speelde Le concert d’Astrée erg goed en zong de sopraan met het zwarte haar mooi.

Gisteren naar ‘La Comedia’, de nieuwste opera van Louis Andriessen geweest. De muziek was prachtig en bleef twee uur lang boeien. Maar of je dit een opera kunt noemen?
Het verhaal was erg fragmentarisch en het decor werd niet echt benut. Al met al was het meer een concertwerk zoals ‘de Staat’, dan een opera.

Qua vorm deed het me aan “Snowwhite” van Micha Hamel denken, de zelfde werkmannen met de zelfde gele helmpjes, ‘n koor dat op het einde het publiek direct aanspreekt met een lullig melodietje en veel grappige citaten uit de lichte muziek.

De uitvoering was prachtig. Jeroen Willems zong voor een acteur verrassend goed, Christina Zavalloni deed me twijfelen of ze actrice of zangeres was en Claron McFadden en Marcel Beekmans gaven zangles.

De zwakste schakel waren de ‘Synergy Vocals’. De sopranen klonken schel, de bassen haalden hun laagste noten niet (die overigens niet laag waren). Het was niet te horen in welke taal ze zongen, laat staan dat het verstaanbaar was.
Ik begrijp niet dat DNO, als er een Nederlandstalig werk uitgevoerd moet worden, voor zo’n middelmatig Engels clupje kiest. Dit terwijl er zoveel goede Nederlandstalige ensemble zangers zijn; ‘t Egidiuskwartet, Frommerman, ‘t Nerderlands Kamerkoor, Capella Amsterdam etc. etc.

De geweien zijn voor Andriessen, ‘t Asko/Schonberg ensemble en de solisten. De tomaten zijn voor DNO: voor het inhuren van de ‘Synergy Vocals’ en voor het uitgeven van veel geld, aan een onnodig decor.