Dit bleek een gebrekkig navertelde biografie van Mata Hari te zijn, geïllustreerd met muziek en iets wat voor dans moest doorgaan door een brave pianiste, een Friese operazangeres, een bejaarde Indischman en een mevrouw met een rokersstem die deed of ze toneelspeelde. Het was echt treurig om te zien. Op zich had het idee om Mata Hari te laten verbeelden door én de fermgebouwde friezin én de frêle gepensioneerde folklorist, meestal tegelijkertijd, nog wel iets origineels en dappers, maar in de praktijk leek het nergens naar. De fameuze sluierdans van de beroemde courtisane annex spionne werd als geriatrische travestie werkelijk bespottelijk, en dat was dan nog een hoogtepunt in deze treurnis. De muziek was niet interessant, de zang passabel, de dans deed steeds meer denken aan een soort Oost-Indische euritmie, de tekst van de vertelster rammelde aan alle kant, en haar ‘spel’ getuigde van het naargeestigste amateurisme. Wat een provincialisme, wat een negentiende-eeuws schuifdeurentheater!

Dat viel me lelijk tegen… Twee of drie jaar geleden heb ik van Oostpool Gorki’s ‘Kleine luiden’ gezien, in een schuur in het Openluchtmuseum. Dat was een levendige, verrassende, beeldrijke voorstelling. Een naturalistisch stuk in een naturalistisch decor, en naturalistisch gespeeld. Van Gorki’s ‘De Zykovs’ had ik bij Oostpool eigenlijk dus weer zoiets verwacht. - Maar nee dus.
‘De Zykovs’ bleef een en al tekst. Helder maar monotoon en voortdurend in hetzelfde ritme. Alsof er langdurig werd voorgelezen uit een niet bijster interessant boek. Merendeels geweldige spelers (Hans Hoes, Juul Vrijdag, Debbie Korper enz.) die te weinig uitgedaagd werden en met het grootste gemak, ver onder hun niveau, die tekst afhandelden, hier en daar een subtiel grapje aanbrengend om het tenminste voor zichzelf nog aardig te houden (enige negatieve uitzondering onder de spelers Marije Scheerder - een stagiaire? -, die op een uitgesproken amateuristische manier - verkleed meisje met een raar loopje - de beide dienstmeisjes speelde).
Tekst dus, tekst, en nog eens tekst. Het typisch soort Russisch stuk waarvan P.G. Wodehouse zou zeggen: Iedereen zit te somberen in de salon, terwijl grootvader zich verhangt in de schuur. Geen beeld, geen beweging, geen noemenswaardige vormgeving (alleen was kennelijk zorg besteed aan de kleding, die bij veel personages voortdurend wisselde - al bleef volslagen onduidelijk waarom…).
Het was vooral ook allemaal veel te braaf. De personages waren stuk voor stuk even vriendelijk en oppervlakkig gehouden waardoor er geen enkel geloofwaardig conflict in het stuk ontstond (het pistoolschot halverwege kwam dan ook als een volkomen verrassing, en bleek ook volslagen overbodig, want kennelijk zo goed als mis, wat toch wonderlijk is bij een zelfmoord). Pas halverwege het stuk kon de nog niet in slaap gesukkelde toeschouwer uit de tekst opmaken dat de Vader in het gezelschap door Gorki toch eigenlijk niet bedoeld was als de brave middenstander die ons de hele tijd was voorgeschoteld, maar een rijke grondbezitter die duizend man aan het werk hield / de monden vulde, en dat de Zoon eigenlijk helemaal niet de zachtmoedige, laconieke en filosofische knaap was voor wie we hem hadden gehouden, maar een drankzuchtige niksnut en uitvreter die zich dood moest schamen dat hij zijn meisje had laten afpikken door zijn dominante ouwe heer. Geen wonder dat er in dat stuk niks leek te gebeuren, als alle polariteit er domweg uitgehaald was, niet herkend was of weet ik veel.
Een misser dus. Hoe suf het eigenlijk geweest was bleek me nog eens aan het eind; tijdens het bedanken voor het applaus stond helemaal rechts iemand te buigen wiens personage ik me al niet eens meer herinneren kon. Zelfs Zutphen verdient beter.

Een aardig stuk, zij het wel erg voorspelbaar. Ik heb ervan genoten om zulke goede acteurs aan het werk te zien, maar de regie was vrij onbeholpen en onafgerond (oké, het was een try out), veel scènes hadden absoluut hun vorm nog niet. Echt hopeloos was het toneelbeeld: onaantrekkelijke vormgeving,een vage locatie, overbodig gesleep met een foeilelijke ‘schuur’, echt knullig.

Coucou c’est nous is een stuk met de intensiteit die we van Dirk Tanghe gewend zijn. Het wordt gespeeld in zijn na de brand weer herstelde werkkamer, waarin langs de muur dertig stoelen zijn neergezet voor het publiek. Er wordt geen gebruik gemaakt van theaterlicht, maar van het licht dat van buiten valt, en van de invallende duisternis. Vandaar dat het stuk pas om negen uur begint. De hele situatie is bijzonder intiem. Intimiteit is ook wat de drie jonge spelers ook met een grote vanzelfsprekendheid overdragen. De atmosfeer van het stuk is prachtig loom, en leidt even tergend als onopgemerkt naar de korte eruptie tegen het eind.
De ontspannen loomheid wordt vooral gedragen door Elisa Beuger. Haar tegenspelers Joram Schmidt en Joris Maussen hebben geen professionele achtergrond, en vooral bij Joram, hoe prachtig hij ook is, blijft dat bespeurbaar. Des te bewonderenswaardiger dat Dirk Tanghe dit niveau toch weer heeft weten te bereiken. Maar het is Elisa Beuger die zich tegelijkertijd wat terughoudt om de anderen niet van de vloer te spelen, en onderwijl de boog spant, de anderen ongemerkt leidt, met haar kracht omspant - zoals ook eigenlijk het verhaal van het stuk wil.