Is het zo raar als een moeder er behoorlijk geil van wordt als ze haar dochter voorbereidt op haar huwelijksnacht? Hoe vindt een gedistingeerde heer iemand die hij tegen betaling een schop onder zijn kont mag geven? Kan een zesjarig jongetje zijn moeder met geweld verlossen van zijn alcoholische vader? Weet Groenkapje te voorkomen dat de wolf ook haar opeet? Deze en nog zo’n vijftig andere uiterst belangrijke levensvragen komen in de voorstelling op vaak hilarisch wijze aan de orde.

In de bizarre minidrama’s van onder meer Charms, Cami, en Courteline die regisseur Andrea Breth voor ze heeft uitgezocht, laten tien topacteurs van het Weense Burgtheater zien dat ze niet alleen uit de voeten kunnen met het gebruikelijke repertoire maar ook komedie kunnen spelen. De acteurs in grijze pakken, de actrices in dito mantelpakjes. En alle tien voortdurend met de pokerface die past bij dit absurdistisch theater. Tegen een geelbruin bordkartonnen decor met afwisselend vier deuren of een groot gat in de muur oogt het wat ouderwets. Maar het is allemaal heel knap gedaan. En uiterst precies uitgevoerd.

Een aantal keer beantwoordt het publiek een scène met een open doekje. De meeste bijval is er voor de beweeglijke Markus Meyer met zijn acrobatische parodie op de wals. Maar mijn favoriet is Roland Koch. Vooral in de scènes met Peter Simonischek laat hij zien wat een geweldig goede acteur hij is. Als de neurotisch ambtenaar bijvoorbeeld die bijna nooit op zijn werk verschijnt en juist daarom om opslag vraagt. Of als man die tot rust wil komen, zich ergert, en zich dan steeds meer opwindt. Dat zijn de twee die er voor mij uitspringen. Maar eigenlijk zijn alle drieënvijftig kleine tragikomedies gewoon heel amusant.