Wat leuk, een jonge knul die een oude taArt dansles gaat geven. Daar moeten toch uitspattingen van komen, waar je als publiek van zal smullen. Toch? Nou, niet helemaal.
Als dansleraar Michael Minetti bij weduwe Lily Harrison op de stoep staat, wacht deze mevrouw Harrisson een onaangename verrassing: Minetti is namelijk geenszins de meelevende rots in de branding waar ze op hand gehoopt: hij is een gefrustreerde homoseksueel, die zowel maatschappelijk als in de liefde altijd achteraan heeft gestaan. Ook als dansleraar is hij ongediplomeerd, maar hij is er voor zijn inkomsten van afhankelijk. Lily is weduwe van een domineesvrouw die altijd onder de plak van haar man heeft geleefd, en haar frustraties voortdurend afreageert op haar bovenbuurvrouw. Omdat ze mensenschuw is neemt ze de danslessen aan huis.

De danslessen uit de titel nemen maar een klein, zij het hilarisch deel van de tijd in beslag, waarbij Trudy Laby laat zien dat ze nog zeer kwiek is voor iemand van rond de zeventig. Het grootste deel van het stuk gaat echter op aan oeverloos, en daardoor op den duur irritant wordend gekibbel over elkaars tekortkomingen. Daarbij komt nog, dat wanneer Peter Lusse in serieuze dialogen als deze zijn gesprekspartner vasn repliek dient, hij onbedoeld gemaakt overkomt, en voor een onderwerp als dit is dat dodelijk. Ook is het decor (uitsluitend een huiskamer/dansvloer) erg statisch.
De geweien zijn voor Trudy Labij, die met haar mimiek en rake droogkomische en tragikomische opmerkingen bewijst zowel over tragisch als komisch talent te beschikken. Maar het stuk als geheel had zoveel meer (want gevarieerder) kunnen zijn.