Opeens is het een beetje saaie zondagmiddag en kijk je in de PS van het Parool en denk je: ik had hem eigenlijk voor Carré willen bewaren, maar waarom niet. Ik heb zin in een onvervalste Nederlandse musical. Je krijgt het theater geen moment te pakken op zondag (waarom zou je de telefoon opnemen op de dag des herens?), maar er blijken genoeg kaarten. WAT ZIEN IK……mijn verwachtingen waren hoogespannen.

Wat Zien Ik is gesitueerd in het Amsterdam van de jaren 60. Greet en Nel zijn prostituees en beste vriendinnen. In hun peeskamer komen de meest idiote klanten binnen, op de achtergrond speelt de bezetting van het Maagdenhuis, de sexuele moraal is nog vrij en onbezorgd. Voor alle geslachtsziekten bestaat een pilletje of spuitje.

Deze musical moet het vooral hebben van de 2 dijken van “wijven” die de show dragen. Ellen Pieters is onvergetelijk goed. Een STAR-turn zoals je die maar zelden ziet op het Nederlandse musicalpodium. Werkelijk ELKE regel die ze uitspreekt is hilarisch. De meest platte grappen werken door haar sublieme timing. Je eet de hele avond uit haar hand. Het is zeker geen grootse zangeres (haar emotionele finale is eigenlijk het zwakste onderdeel van haar performance), maar het maakt geen reet uit. In één klap durf ik haar te vergelijken met Jasperina de Jong in haar beste tijd.

Mariska van Kolck als Nel heeft de beste muziek te zingen. Het absolute topnummer uit de lekker klinkende score is “Nel is aan de Man”, een verrukkelijke meezinger die ze perfect brengt. Ze is charmant en fungeert als de ideale aangever voor Pieters.

Het script is meer dan aardig af en toe, al blijft het een beetje ouwbollig. De muziek is, zoals ik al zei, in ieder geval rete-catchy. Ik miste alleen een “underscore” bij veel scenes. Nu kwam de muziek vaak uit het niets, en eindigde menig nummer in een ongemakkelijke eindnoot. Het “flowde” niet zullen we maar zeggen. Maar wie klaagt er over een score waar na één keer luisteren tenminste 4 nummers “nazingbaar” zijn?

De mannen in deze show zijn van minder belang. Hans Breedtveld is sympathiek, maar de juiste noten op de juiste plek zingen blijkt moeilijker dan je denkt! Johnny Kraaijkamp jr. schmierde zich door de avond. Nou ja….laat maar.

De cast eromheen is matig, en dan ben ik nog aardig. Futloos en mat zijn de woorden die bij me opkomen. Alleen de jongen die de student speelde en zijn vriendinnetje (sorry, geen namen…) deden het verdienstelijk. En de dame die de beroemde Bet van Beeren vertolkte verdient een pluim.

Wat de productie ook niet echt helpt is het lelijkste decor wat ik in JAREN gezien heb. En dan ook nog met HEEL LELIJK licht erop. Als je kiest voor simpel is dat prima. Maar hier werd me toch een partij onhandig met decorstukken heen en weer gesjouwd….en dat moest dan ook nog in de maat gebeuren, en allerbei dingen moesten onhandig uitgeklapt worden. Zet dan gewoon 3 tafels en wat stoelen neer als je een café wilt uitbeelden.

Ik moet ook nog even zeuren over de choreografie. Het leek wel of we terug waren in de jaren 80 voor CATS. Afgezaagd en flauw (en dan ook nog slapjes uitgevoerd). Sinds Billy Elliot weten we wat je kunt doen op een toneel met oproerpolitie: ik had bijna het idee naar een parodie te kijken.

MAAR laat ik niet al te negatief zijn: Wat Zien Ik is een heerlijke avond uit met 2 dijken van hoofdrollen. Je moet alleen HOPEN dat Pieters en van Kolck NOOIT ziek zijn. De avond draait geheel om die 2 wereldze vrouwen die alles uit hun rol halen wat ze kunnen. Ga ze zien…..de minpunten zijn overkoombaar.