Wie, zoals ik, Van Dolron als theatermaker een beetje heeft gevolgd, kon, zeker na haar drie vorige voorstellingen, verwachten dat ze in Wat nodig is volledig en zonder relativering zou kiezen voor het (seculiere) boeddhisme. Van Woensel is daar ook beland, zij het op een wat minder geleidelijke manier. In tegenstelling tot bij de première van afgelopen vrijdag zijn ze met z’n tweeën (Steve Aernouts is er niet bij). Elkaar afwisselend doen Laura van Dolron en Oscar van Woensel hun verhaal.

Omdat ik Van Dolron al vrij lang volg, is niet alles wat ze nu op het podium zegt nieuw en verrassend. Misschien mede daarom maakt de spectaculaire metamorfose van Van Woensel op mij de meeste indruk. Is deze lieve, zachte man met die mooie ogen echt dezelfde man als die woest ogende, dubbele Jamesons zonder ijs naar binnen slaande, agressieve drugsverslaafde van een aantal jaar geleden?

Een paar citaten van de bescheiden en vriendelijk sprekende Van Woensel:
‘Ik heb een nieuwe verslaving: dingen niet doen.’
‘Discipline is hartstikke leuk.’
‘Ik ben gelukkig als ik op de vensterbank leun en naar de regendruppels kijk, ik ben niet meer afhankelijk van anderen. Toen zocht ik bewondering. En om die bewondering in stand te houden had ik publiek nodig. Altijd. Dat maakte me extreem angstig en eenzaam.’

Aandacht, discipline, het nu, niet oordelen, en goed zorgen voor je lichaam, dat zijn een paar van de thema’s die niet alleen Van Dolron maar ook Van Woensel steeds benadrukt:
‘Toen was ik een non-conformist, toen was ik ook een intellectueel.’
‘En ik vond een lichaam burgerlijk.’

Hein Janssen zet boven zijn recensie in de Volkskrant geen sterren. Hij wil, in de geest van wat hij gezien heeft, geen mening geven, geen oordeel vellen. Hij noemt de voorstelling meer een sessie dan theater. Ik kan me daar in vinden. En ook mij heeft die sessie goed gedaan.