Kijkende naar het verleden kunnen theater en actualiteit een hartstikke goede combinatie zijn, Johan Simons heeft een grote staat van dienste en een goede acteursploeg tot zijn beschikking. Alle ingredienten die zouden moeten zorgen voor een spetternde avond toneel. Waarom wordt deze voorstelling dan op geen enkel moment interessant of boeiend? Eenvoudig, de teksten van Elfriede Jelinek zijn onsamenhangend en niet te begrijpen. Ook de acteurs begrijpen de teksten denk ik niet en daardoor wordt de twee uur durende voorstelling een ware marathon waar de acteurs en publiek zich met moeite door heen weten te worstelen. Wat Simons en de dramaturg in deze teksten zagen om er een voorstelling van te maken, weet ik niet. Geslaagd is het in ieder geval niet en het moet toch een domper voor Simons zijn om zijn laaste jaar bij NT Gent af te sluiten met zo’n slecht stuk. Gelukkig heeft Simons nog een kans met La Grande Bouffe.

Inderdaad, de grote grijze hal verdiende veel tomaten. Extra hulde daardoor voor de jonge acteurs van Artisjok/020 die mij meermalen aan het lachen maakten. Kleine pareltjes met een glimlach in een donker thema.

Laten ik beginnen een tomaat naar de buitengewoon lege en dooie Opkomst hal te gooien. Klonk, echo, echo. Nou, gezellig hoor. En dan dus deze dinges. Artisjok/Nultwintig, dat waren toch van de gezellige multi-culti kinderen met vrolijke dansjes? Hemel, wat een hysterisch, donker, grunge gedoe. En multi-media is wat anders dan een jochie met een webcam.