Nog net op het randje van een gouden tomaat,
wat een draak van een voorstelling. Waarom?
Traag, traag en nog eens traag. Geen vertaling naar het nu. Wat bij deze voorstelling essentieel is om hem goed tot zijn recht te laten komen en veel te veel HERHALING.
Goede puntjes waren het Decor en soms, heel soms het toneelspel… Maar dan denk ik niet aan Ma en Pa UBU, het leek wel alsof ze er die dag even geen zin in hadden.
De snierende flirts met seks en schermen met oud taal gebruik deed daar geen goed aan.
Zonde van je tijd, tenzij ze deze keer echt hun dag niet hebben gehad.

Even iets rechtzetten. In zijn recensie over UBU roemt JA het spel van Tjitske Reidinga. Beste JA, je moet in het vervolg beter de flyer lezen, want dat was niet Tijtske Reidinga, maar Floor van Berkestijn! Neemt niet weg dat zij inderdaad geweldig spel levert. Jammer dat zoveel andere acteurs de gaten in de regie opvullen met een soort cynisch “ja, wij vinden dit ook een stomme scene-acteren” Het ziet er allemaal ontzettend goed uit maar het laatste deel is toch wel echt zeer onbegrijpelijk.

Als je het verhaal van UBU zou lezen of horen zou je er met recht geen snars van begrijpen. Gelukkig maakt Rieks swarte er een geweldig schouwspel van. Met slechts een aantal acteurs weet hij een cast van rond de dertig neer te zetten. Met slechts een paar lakens en kussens worden de meest geweldige kostuums gemaakt, en voor een epische slagveldscene waarin honderden soldaten, kanonnen en paarden vechten heeft hij slecht een emmer water, een kwast en een paar sponzen nodig. Het eerste deel is leuker dan het tweede, dat wel, maar aan het einde van de avond ga je met een voldaan gevoel naar huis. Geweldig spel van Tjitske Reidinga.