Een mooi stuk waarin de stalker de onderlinge frustraties tussen de drie (andere) hoofdrollen naar boven weet te halen; of moet ik zeggen, de stalker is de onderlinge frustraties? Ook mooi om te zien, hoe de gesprekken tussen stalker en idool telkens iets veranderen als de stalker het voor zichzelf herhaald. Verder nog een gewei voor het tempo waarmee het stuk gespeeld wordt (dit ligt voor een groot deel aan de tekst, die ik na afloop aan een stuk door uitgelezen heb). Eigenlijk is het gewoon een geweldige tekst. Tenslotte nog mooi decor, mooie muziek en mooie dans.

Ja, nou, mmm. Ik weet het niet zo goed hoor… Geluidsdecor af en toe erg mooi (vooral als het geen muziek wil zijn); tekst lijkt af en toe Rijnders-parodie, vooral als Pierre Bokma zijn Heldentenor aanzet; decor is prachtig; als geheel thoroughly onbegrijpelijk… Zoals ik al zei: ik weet het niet zo goed.

Wat gebeurt er als Roeland Fernhout Pierre Bokma gaat stalken? Een heleboel volgens GJ. Het resultaat is een wat ongrijpbare voorstelling, die als totaalervaring erg mooi is, maar ik had moeite om hem te begrijpen. De tekst was mooi, het toneelbeeld ook, de muziek was indringend, de acteurs van hoge kwaliteit. Ik moest af en toe zelfs aan een gesproken opera denken. Al met al dubbele gevoelens. Een blik voor de persoon die zijn mobiel was vergeten uit te zetten! Wat zou er gebeuren als Roeland Fernhout mij zou stalken? Ik zou hem binnenlaten, denk ik…