Meer van hetzelfde eigenlijk. Na ‘Vleis en Bluumkes’ (hoe je dat ook mag schrijven) kon je zoiets toch wel verwachten. Er werd nu mooier gespeeld en er was veel meer plek voor ontroering, maar het blijft een beetje laf en flauw. Het lijkt alsof ze kwetsbaar op het toneel staan, maar ik vind de vorm juist ook zó veilig. De spelers verdienen drie geweien (René Geerlings is hyperkomisch) maar de veilige regie een DIKKE PEPER in haar… Toch valt er wel iets voor te zeggen want het wordt weinig gedaan, zo dichtbij en geïmproviseerd. Maar een boog is moeilijk te spannen blijkt maar weer.

Eigenlijk heb ik geen mening over deze voorstelling, want ik weet nog steeds niet wat ik er van vond. Mag dat ook een keer?

Ik raak gefascineerd door de voorstellingen van Ine te Rietstap. Ik snap er niks van, wat is een afspraak, waar begint de improvisatie, wat is theater, wat is echt? Met als gevolg dat ik dan maar alles geloof. Tijdens de voorstelling vind ik het vaak ook ongelofelijk rommelig, ergelijk en slecht en snel daarop ben ik tot tranen toe geroerd. Geweien voor de cast; iedereen is prachtig en een gewei voor Madonna.