Het publiek in de uitverkochte schouwburg van Groningen applaudisseert als Jack Wouterse uit de coulissen komt. Applaudisseren bij een opkomst? Als de dirigent zijn entree maakt bij een concert, dan wel. Dat is daar nou eenmaal de gewoonte. Maar bij een voorstelling? Als Wouterse het leeslampje aandoet (en met die handeling het zaallicht lijkt uit te doen) klinkt er gelach. Het zal meteen de laatste keer zijn. Want Slaaf is een sombere monoloog over verslaving, en over boosheid, en eenzaamheid.

Met een merkwaardige tekst. Aan de ene kant heel veel concrete en plastische voorbeelden van het verslaafd zijn, voorbeelden die nogal eens met luide stem ten gehore worden gebracht waardoor de existentiële leegte eronder niet altijd goed zichtbaar is. Behalve dan natuurlijk in de aangekondigde ‘bevrijding’ van de verslaving door de zelfmoord van het vertellende personage. Aan de andere kant opmerkingen die juist doen denken aan genezen, aan hoop: ‘we zijn niet ons fysieke lichaam’, ‘waarom zou ik oordelen’, en vooral steeds weer ‘ik zit in God, en God zit in mij’. Merkwaardig vooral omdat vanaf de allereerste minuut het pistool duidelijk zichtbaar klaar ligt, en niet een folder van een of ander Boeddhistisch afkickcentrum.

Ik zag vorig seizoen Oscar van Woensel als acteur in Wat nodig is van Laura van Dolron. Daarin speelt hij Oscar die het verhaal vertelt van verslaving en genezing. Twee keer zag ik die voorstelling. Twee keer was ik ervan onder de indruk. Door de directe en persoonlijke tekst. Door Van Woensels zachte en onnadrukkelijke manier van spelen.

Wat dezelfde Oscar van Woensel als toneelschrijver over verslaving noteert, komt op mij over als een opzettelijk van echte persoonlijke ervaringen geabstraheerde tekst die met lekker smeuïge van overal bij elkaar geraapte (vaak seksuele) voorbeelden weer concreet wordt gemaakt. Jammer. Juist het direct persoonlijke zou Slaaf, voor mij in ieder geval, aantrekkelijker hebben gemaakt, indringender. Misschien zou ook een iets minder nadrukkelijke manier van acteren van Jack Wouterse helpen. En dat dan liever in een kleine zaal dan in de schouwburg.