Vijf personages met wat onderlinge relaties, onverwerkt verleden en stevige tegenstellingen in karakter en carrièrepad, zitten ruim anderhalf uur opgesloten in een ruimte, een vliegveld waar een grote onbekende storing heerst. Daar is best een onderhoudende voorstelling van te maken, en dat gebeurt deels ook wel. Maar echt boeiend wordt het niet, en dat komt denk ik doordat ze geen groot probleem hebben meegekregen om op te lossen. Want het probleem van de Grote Storing is door hen niet op te lossen, dus dat is al snel niet meer spannend.
In de theatrale uitwerking van het basisidee dat het maar eens over geld zou moeten gaan, zit dan ook niet zozeer het belang van deze voorstelling. De voorstelling gaat ook niet echt over geld, maar meer over de (vermeende) jachtigheid waarmee de aarde rond schijnt te draaien en waar een onverwacht moment van wereldwijde rust best een goeie ingreep in kan zijn. Dus niet iedere vrij-, zater- of zondag verplicht rust nemen, maar een echt a-ritmisch ontregelend moment. Da’s best interessant; wie organiseert dat, en hoe pakt dat uit.
De financiële uitwerking daarentegen is interessanter. Vanuit de geld-gedachte is een prima publiciteitsoffensief geregisseerd omtrent deze voorstelling, waarvoor veel hulde. Want aan dat eenzijdige gelurk aan de subsidie-uiers moet maar eens goed gemorreld worden. Graag meer daarvan! Opdat ook het ‘echte’ bedrijfsleven eens wat geld in toneel gaat steken. Misschien ooit zelfs wel echt geld..!

heb me het ongans zitten genieten van deze prachtig in elkaar gecomponeerde hoog-niveau-lol. mooi spel van uit elkaar liggende soorten en maten acteurs. en wat een ongelofelijk schrijftalent is hier aan het werk geweest.
De jongen met de laptop doet je nog regelmatig nagiegelen.

Heel slim en leuk om op deze manier een gratis voorstelling te maken - alvast een gewei waard.
Ook heel grappig om na afloop de namen van alle medewerkenden te noemen en waar ze vandaan kwamen (alle spelers bijv kwamen van Artez, Arnhem, 1 van de sponsors).
Maar het stuk zelf vond ik niet geweldig.
Een paar mensen liepen halverwege weg - ik had de neiging ze te volgen, niet gedaan en maar goed ook, want ik vond het einde ijzersterk.
Maar ik zag geen verhaal, er was geen ontwikkeling, wel veel soundbites en ook goeie aanzetten, maar die werden dan niet vervolgd of uitgewerkt. Wel grappige ideeën, bijv de geldhandelaar die als terrorist uitgedost aan het speculeren is.
Heel prettig om Maria Kraakman en Rick Paul van Mulligen te zien spelen - met name de laatste. Ik had hem van de zomer op de Parade voor het eerst gezien en ook toen maakte hij grote indruk op me.
(Was hij de aanstichter van alles? Ik had die indruk, maar het werd me niet duidelijk).

Op de vlieghaven van Kuala Lumpur(?) komen vijf mensen in de Business Lounge vast te zitten. Door onbekende oorzaak is wereldwijd het vliegverkeer lamgelegd.

Die vijf geven in bijna twee uur een schouw van de wereld van modern kapitalisme, globalisering en ITC. Ze leveren vooral het bewijs dat “capitalism is the absurd belief that the worst of men, for the worst of reasons, will somehow work for the benefit for us all” (quote van, naar men zegt, Keynes - die het blijkbaar toen al wist). Een goochelaarswereld, een paradijs voor financiële illusionisten.

Alaska toont het publiek haar serieuze zaken op uitgekiende wijze. Voor de laagste prijs ( gratis namelijk), gesponsored (óók door Moose!), verleidelijk verpakt ( het decor is niet ingewikkeld, maar zit slim in elkaar en oogt mooi) en aan de man gebracht door een strak salesteam met veel gevoel voor humor.

Altijd als ik na afloop blij het theater verlaat, zag ik een goede voorstelling. Precies dat was gisterenavond om half elf in Bellevue mijn gemoedstoestand.

Tja een zwaar gesponsorde voorstelling waarbij publiek gratis aanwezig mocht zijn…. de verwachtingen waren niet hoog gespannen… Volstrekt ten onrechte Wat een fraai stuk toneel met dito spelers.. Lof !!!
En de sponsoring??? Die heeft gewerkt.. morgen ga ik een pak kopen bij Suit Supply

Aldus…
Na 2 uur genieten van ijzersterke teksten, vormgeving en spel ervaarde ik in de stilte nadat ‘het doek was gevallen’ een onbehaaglijk gevoel veroorzaakt door geconfronteerd te zijn geworden met het feit dat de lopende band van hebzucht, egotripperij, nihilisme en simpelweg onverschilligheid, ook na de voorstelling doordraait: dat onze wereld ten onder gaat, niet aan rampen, maar aan de onverschilligheid t.o.v. de oorzaken van die rampen.
Betekent dit dat het een deprimerende, sombere voorstelling was?
Integendeel. Vol humor, spanning en verassende vormgeving werden we meegenomen in een verhaal dat met vaart scheerde langs dramatische thema’s zoals (beurs)gokverslaving, terrorisme, verwaarloosde kinderen, vreemdgaan en vervreemding. De dreiging van wat allemaal mis kan gaan, en in wezen allang mis is, werd niet op soapwijze uitgewerkt maar bleef de spanning vasthouden door de intelligente teksten, de heldere regie en het knappe acteerwerk van de 5 acteurs die mooi schakelden tussen grotesk en naturel spel. Juist het eerst meegenomen worden door scherpe, geestige teksten en subliem spel deed de uiteindelijke confrontatie met de boodschap van Marijke Schermer hard en schrijnend aankomen. Op deze wijze toont zij dat theater maatschappelijk een noodzakelijke functie heeft.