In de Shapeshifters vraagt Space zich af in hoeverre wij man dan wel vrouw zijn, en vooral in hoeverre wij dit niet zijn. Twee gidsen nemen je mee door de krochten van hun seksuele identiteit waarbij ze de woorden intiem in je oren fluisteren. Dat werkt! Een prachtige vondst. Op videoschermen boven je hoofd worden beelden getoond van gangen en legen gebouwen, van ruimte en vliegtuigen. Van vliegen. Mooie associaties, die ook helpen bij de verbeelding van het verhaal. Lastig vond ik wel dat wat er werkelijk op de vloer gebeurt in dit geval sterk concurreerde met die beelden en het fluisteren in je oor, maar dat ze daarvoor te weinig toevoegde. Misschien hadden de acteurs niet zichtbaar moeten zijn. Of pas in een later stadium. Ook vond ik de voorstelling, een try-out!, nog wat onevenwichtig. Ik werd niet helemaal meegevoerd in de krochten. Jammer vond ik ook dat een van de gidsen een geboren hermafrodiet was, waardoor ik me niet goed met deze figuur kon identificeren. Ik vind het veel spannender als uitgaand van man/vrouw de grenzen opgezocht worden, zoals dat bij de andere gids gebeurd. Maar hoe dan ook, de voorstelling is absoluut de moeite waard. Dus ga kijken!