Ik weet niet of het trend is, maar de afgelopen jaren zijn er steeds meer toneelstukken die gericht zijn om ook wat jonger publiek naar de theaters toe te trekken. Hoewel ik mij zelf met mijn bijna 30 jaar niet helemaal meer onder de doelgroep schaar, mede omdat ik al jarengeleden ben aangestoken door het theatervirus, ben ik toch blij verrast met deze ingeslagen weg. Het laat zien dat toneel niet een lange zit hoeft te zijn.

Na Onze Jeugd, Tape en Closer was Sexual Perversity ons vierde up-tempo toneelstuk. Er zijn veel overeenkomsten: het gaat altijd over liefde en vriendschap, aan scheldwoorden en sex geen gebrek (die maken het blijkbaar stoer/hip), veel eigentijdse muziek en er staan altijd twee vrouwen en twee mannen op het toneel. En ja, het zijn inderdaad vaak acteurs die we (voorheen) vooral kennen van TV. Wat geen probleem hoeft te zijn, zolang de kwaliteit maar gewaarborgd is. Mijn ervaringen zijn, met hier en daar een uitzondering, in ieder geval positief.

Sexual Perversity is onderscheidend in zijn geringe verhaallijn, de zang en de humor. Hierbij wordt de eerste gecomposeerd door de laatste twee.
In verhouding is de verhaallijn een stuk dunner: Danny (Cas Jansen) ontmoet Esther (Jelke van Houten) en besluiten te gaan samenwonen. De eeuwige vrijgezelle en losbondige vrienden van het stel (Birgit Schuurman en Kurt Rogiers) zien dit met lede ogen aan en zien de verliefdheid langzaam overgaan in een gestandaardiseerde, saaie relatie. Of te wel: de hosannastemming van het verliefd zijn gaat over in de problemen en sleur van een relatie opbouwen/het samenwonen. Met uitzondering van de misschien wat trage start bleek aan het eind van de avond dat dit geen onoverkomelijk probleem hoeft te zijn. De dialogen, die kort zijn samen te vatten als ‘mannen komen van Mars en vrouwen van Venus’, zullen namelijk voor menigeen confronterend of in ieder geval herkenbaar zijn.
Als je daarnaast kan genieten van de (smaakgevoelige) humor van Kurt Rogiers (prima gecast!) en de zang van Birgit Schuurman en Jelke van Houten dan heb je een prima avondje uit.
Van Jelke van Houten is het overigens zo ie zo genieten. Zonder moeite schakelt zij tussen het vriendelijke, rustige tot over haar oren verliefde meisje en de serieuze vrouw met emotievolle woedeuitbarstingen. Haar mimiek, zeker tijdens het verkleedpartijtje, is ronduit knap.

De hoeveelheid camera’s en journalisten konden niet verbergen dat het een slecht gespeeld onzinnig stuk is. Drie acteurs die een leuk koppie hebben voor op tv, hun tekst kunnen onthouden en reproduceren maar geen toneel kunnen spelen. Zij zorgen er voor dat de voorstellingen nergens van de grond komt. Alleen Gijs Naber overtuigt in scènes die niets met het stuk te maken hebben, maar waar hij even los mag. Dan is het bijna even een toneelstuk. Dan komen Birgit, Johnny en Jelka en valt alles gewoon weer als een pudding in elkaar. Zo onmagisch, het is gewoon knap!

Even snel de strenge kritiek: spelkwaliteiten onevenwichtig verdeeld, af en toe trekt het wat, kutstuk. Maar onverwacht leuke avond! Fantastisch ontroerende momenten, schaamteloos, echt grappig. Azzini houdt stand tussen sterrentoneel, een soort kruising tussen een frisse schoolpresentatie en West-End. Gijs Naber vervult de rol van enige echte acteur erg aardig. Maar toch een verrassend gewei voor Johnny de Mol, waar ik echt totaal geen vertrouwen in had, hij overtuigt. Ik zie ineens die Hamlet zitten. Hoewel de dames een cdsingle hebben (waarom in Godsnaam dat liedje?) is het heren duet één van de hoogtepunten van de avond. Geen diepgang, maar leuk romkomtoneel.