Geen woorden, geen mimiek, geen gevoel.
Triestheid die ons geen seconde heeft kunnen boeien.

Bellevue lunchtheater mis ik zelden. Voor mij was dit een weinig geslaagde voorstelling. Zelfs het “witte” foldertje heeft mij niet veel wijzer gemaakt. Ik heb de voorstelling niet begrepen, het acteertatent van de beide dames niet kunnen meten. Jammer!

De voorstelling begint en er verschijnen twee vrouwen, 10 minuten stil staand. Ze zijn in avondjurk, prachtig gekapt en hun make-up is in tegenstelling tot het affiche flets. Ze voeren gedurende de voorstelling traag een aantal handelingen uit, zoals het openen en leegdrinken van een flesje bier, het voorlezen van een gedicht, het opdraaien van een metronoom. En één van de vrouwen huilt smartelijk. Dat is alles. De triestheid is verpletterend.
Slechts één minpuntje, dat is de cassière van Bellevue, die me bij het kopen van een kaartje waarschuwde dat er mensen zijn die de voorstelling gruwelijk vinden. Of hoorde dit erbij en was het een geniale Karl Valentin-scène?