Nadat ik ‘Kopenhagen’ zag, begreep ik weer wat Marijke Schermer (volgens mij) wil: spannend toneel met plot waarin grote, maatschappelijke kwesties worden uitgevochten door realistische personages. Daarom ergert het me zo dat het met Safety First opnieuw niet lukt: plot is onhandig, personages te grof, alles moet met tekst worden opgelost en de grote kwestie -privacy vs veiligheid- krijgt veel te weinig ruimte. En dan ook nog zo traag gespeeld (al kan dat de avond zijn (of de leguaan)). Nee, ‘t kon me niet bekoren…

Gedurende de hele voorstelling ben ik geboeid geweest. Sterk spelende acteurs, mooie vormgeving, en vooral sterke dialogen. Deze dialogen werden gebruikt om het principe van privacy versus veiligheid van verschillende kanten te belichten. Was er door geintrigeerd, en telkens benieuwd hoe die discussies verder gingen. Maar toen het stuk geeindigd was, was ik eigenlijk toch een beetje ontevreden. Ten eerste vond ik het einde van de voorstelling gewoon niet sterk. Was daar de hele tijd naar toe gewerkt? Dat viel me een beetje tegen. Verder kon je van te voren een enquete invullen; om korting te krijgen moest je een stukje van je privacy verkopen. Maar daar werd in de voorstelling niets meer mee gedaan, wat ik eigenlijk wel verwacht had. Ook waren er tijdens de voorstelling al een paar dingen die irritant waren, zoals bijvoorbeeld te pas en te onpas muziekjes als er bijvoorbeeld een punt gescoord was in een discussie. Dus uiteindelijk toch een minder hoge geweiscore dan ik tijdens de voorstelling dacht. Maar ben wel van plan om volgende keer weer naar Alaska te gaan, en ik ben blij dat ik deze voorstelling gezien heb.