Helemaal TOP! Prachtig decor, twee mooie spelers, danseressen en een aaneenschakkeling van associaties, die mij als kijker op een verkeerd been zetten, ontroeren, laten lachen… enz. Eindelijk weer eens niet zo´n kant en klare brok voorstelling, van slikken en weg, POP blijft nog een tijdje in de slokdarm vastzitten! Stof tot nadenken!

Ik had wel het een en ander over de voorstelling gehoord maar dan zit je tenminste lekker op scherp als het begint. En het begon veelbelovend maar… dit bleek ook nep en fake (thema was er dan nog wel) te zijn want deze voorstelling verdient de gouden drol voor dit seizoen.
Wat een aaneenschakkeling van niks niks en nergens, en dan ook nog slecht gespeeld ook. De presentator(?) wisselde van nicht naar zichzelf(?) weer naar nicht en toen werd hem gevraagd of hij met dat Duitse accent (slecht Duits accent trouwens) wilde stoppen omdat iedereen toch wel door had dat het niet echt was! Wat een Niksvoorstelling!!!

Sorry, kan iemand mij vertellen waarom dit gemaakt moest worden? Bladvulling, hip gedoe, onzin! Jammer hoor, ik had er veel van verwacht. Volgende keer iets wat een noodzaak heeft graag…

Prachtig decor! Prachtige setting! Prachtige beelden! Maar één vraag: waarom? Er zitten zoveel sprekende beelden in de voorstelling, maar ze missen de samenhang en consistentie om iets duidelijk te maken. En als de makers daar dan niet op uit waren: als amusement of entertainment was het ook gewoon niet goed genoeg. Je kunt van tmf-presentatoren zeggen wat je wil, maar ze hebben wel het vakmanschap om hun totaal onzinnige en oppervlakkige gebabbel boeiend te houden! Hier duurde alles gewoon te lang en werd het oninteressant.
Jammer. Want het concept en vooral de vormgeving was het waard om wél een betekenisvolle voorstelling te maken.

Pop is aangekondigd als een afrekening met popcultuur, waarin mensen gemaakt en gebreekt worden door commercie en lieden die grossieren in imago’s en zo. Dat is al niet zo’n geweldig origineel uitgangspunt, maar Azzini doet er vervolgens niets mee. De setting is wel aardig, een hoog vierkant podium waar we als publiek allemaal omheen zitten. In een razend tempo vliegen tal van hits voorbij en zien we drie danseressen. Dit duurt vrij lang en er gebeurt niets. Dan wordt het publiek uitgenodigd een make-over te doen, waar uiteindelijk drie mensen zich voor opgeven. Daarna wordt Stefan ten tonele gevoerd die zich wederom met hulp van iemand uit het publiek een ander outfit aanmeet. Tussendoor word er erg veel erg onzinnig gebabbeld met het publiek: “Hoe heet je.. wat een grappige naam is dat”. Het slotbeeld toont Stefan naakt. Geen muziek, geen actie. Een naakte man. Dat heeft dan nog wel wat, maar voor de rest is Pop een flauwe aaneenrijging van clichématige ideetjes die niet kunnen overtuigen.

Juist dat het geen echt toneel was, maakte dat ik het erg leuk en bijzonder vond. Marcus Azzini verkent echt de grenzen van wat er met theater kan. Het publiek zit op krukjes in een grote spiegelruimte met een soort boxring in het midden. Het gaat inderdaad af en toe mis, want de popmedley van 12 minuten met lachtende danseresjes duurt echt te lang. Maar vanaf het moment dat hoofdrolspeler Stefan door iemand uit het publiek in het nieuw wordt gestoken, werd ik gefascineerd door zijn karakter. Het is zo’n groot contrast met presentator Victor, die met Duits accent de hele voorstelling grapjes maakt met het publiek (Hoe heet je? Petra. Wat een bijzondere naam!!) Om daar een serieuze, wanhopige, in identiteitscrisis verkerende Stefan tegenover te zetten vond ik fascinerend en knap.

Tja… een voorstelling. Toneel? Vind ik niet. Na vier playbacknummers en een discomedley van 12 minuten voel ik me nogal bekocht. Het is best goed gedaan allemaal, maar het is niet wrang, pijnlijk, schrijnend… het is al met al nogal leeg! Is het ideeënarmoede van de regisseur? Tuurlijk, met Liefdeslounge heeft hij een mooi ding gemaakt, maar daar stonden Neerlands’ beste schrijvers onder, en hier is niks onder voelbaar. Een cabarettypje die het schatiig aan elkaar babbelt… maar WAAR GAAT HET OVER? Nee, een gewei voor de prestatie van Stefan en een gewei voor zijn prachtige lul! Drie tomaten voor het gebrek aan ideëen, dat het geen toneel was en… ja, waarvoor die derde? Ik ben ook aangestoken door: ‘geen idee’!