Na haar succes als Edith Piaf in 1999 is Liesbeth List op veler verzoek teruggekeerd als de Franse chansonniere. In een nieuwe bewerking van de musical spookt de oude Piaf (List) door de herinneringen van haar roerige jeugd in Parijs. Hoe ze is ontdekt, hoe haar carrière is ontstaan. Er is veel gebeurd in de jeugd van Edith maar er worden slechts schetsen van deze periode getoond. Dit wordt goed gemaakt door de oude Edith. Als een demente vrouw loopt ze steeds door het beeld en wij zien aan haar houding en blik wat zij werkelijk vindt van haar keuzes en levensloop. Wel zijn jong en oud groot gebekt. Een karaktertrekje van Edith dat onuitwisbaar is. Net als haar kenmerkende loop, wijdbeens en iets hobbelend. Af en toe heeft de oude Edith een solo binnen het ‘repertoire’ van de jonge Edith. Op momenten dat een herinnering haar echt raakt of zelfs tijdens de herinnering van een theatershow. Na de pauze zijn de rollen als het ware omgedraaid. De oude Edith ‘leeft’ en de jonge Edith komt in haar herinnering voor. Al zingend horen wij van beide Edith’s wat zij nou vinden. Hoe bepaalde keuzes hun leven hebben beïnvloed. In het tweede deel van de voorstelling zorgt dit voor enige verwarring. Kijkt de jonge Edith vooruit, kijkt de oude terug en zien we de jonge Edith alleen in haar herinneringen of is Edith door de drank en drugs mentaal aan het aftakelen? Vragen die onbeantwoord blijven maar als je achterover gaat zitten en ervan kunt genieten dat beide Edith’s in duet uitbarsten is het een vermakelijk avondje theater. Vooral de grofgebektheid van Edith wekt de verontwaardiging van het publiek. Als er een seksscene op onverhulde wijze getoond worden is er weinig reactie. Dit wekt mijn interesse, met wat voor een publiek heb ik hier te maken? Toch allemaal wel mensen uit Den Bosch en omgeving? Die zouden toch gewend moeten zijn aan het woord “kut”? Het decor is eenvoudig maar werkt zeer goed, de scènes en daarmee ook de settings wisselen snel. Een concertzaal bestaat uit rode doek met een microfoon ervoor. Een café heeft twee tafels en wat stoelen, het appartement van Piaf in Parijs is een chaise longue met een gedrapeerd gordijn en een tafeltje. De Parijze straten bestaan uit een backdrop, van achteren verlicht en door drie verschillende kaptafels komen we samen met Edith in drie verschillende kleedkamers. Kortom het werkt. Ik kom uit het theater met zowel vragen over de vorm als vragen over het publiek. Wel kan ik met zekerheid zeggen dat List schitterde, eveneens haar evenbeeld Daphne Flint als de jongere Edith. En het eenvoudige doch doordachte decor werkte goed voor een snelle afwisseling van de settings van het leven van Piaf. Ook de band, een Frans combo, maakte de voorstelling levend, accordeon en klarinet zijn beduidend aanwezig en worden ondersteund door de piano. Voor Piaf of List fans een must see, voor anderen: ook!