In een imposant, maar spuuglelijk decor met een gigantische badkamertegelachtige wand met hard blauw licht maakt Ed Wubbe zijn versie van Orfeo. Dat valt niet mee. Groepsscènes en solo’s of duetten wisselen elkaar voorspelbaar af, met soms een klein stukje tekst van een verteller(!) tussen de scènes. Het geheel blijft erg afstandelijk en raakt me geen moment. Zelfs de dansers maken geen contact met elkaar. Wel erg mooi zijn de videobeelden die soms op 48 plekken in de wand oplichten. Gewei voor Wubbes moed om een nieuwe vorm uit te proberen.