Prachtige vormgeving, choreografie,tromelrituel.
De kerk is een goed decor voor deze voorstelling.
Zowel voor het ritueel als het instant houden van dogma’s.
Wat is er sinds de oude grieken veranderd? Nog steeds zijn er mensen die orakels/goden aanroepen om de mens de weg te wijzen. Hoe eerwraakgevoelig zijn ook niet islamitische mensen?
Aarde, bewustzijn( de vrije wil, zorg)en licht geven ook nu nog richting aan het leven.
Ik vond het een mooie, talige, voorstelling, prachtige kostuums en goed spel.

Theater in een kerk is al eerder vertoond, maar op een stellage rondom het speelvlak zitten heb ik nog nooit eerder gedaan. Je zit letterlijk bovenop de acteurs en dat maakt het een hele bijzondere ervaring. En dan zijn het ook nog eens acteurs van dit kaliber! Het was even wennen aan het voortdurende rondlopen van iedereen maar al snel snap je waar dat goed voor is. De volledige Oresteia is nogal ingekort zodat het in 3 delen van een uur past. Die inkorting maakt het tot een helder verhaal, dat goed te volgen is. Er wordt minimaal gebruik gemaakt van atributen; een klassieke tekst en geweldige acteurs, dat is alles. Maar het werkt. De voorstelling heeft een stuwend ritme. Het ensemble is een eenheid, hun blokvorming werkt extra dramatisch. Prachtige kostuums ook. Hele sterke voorstelling.

Altijd leuk zo’n avondvullend gebeuren op locatie met diner, maar itt Tantalus (2 jaar geleden), is het stuk nu veel minder de moeite waard. De keuze van de regisseur om zich te concentreren op de ‘flow’ van het noodlot en niet op wat de personages meemaken, maakte het saai, heel saai. Helemaal geen humor, helemaal geen spanning, wel heel mooie kostuums en soms best indrukwekkende choreografie. Maar de eindconclusie blijft toch: dit was 15 jaar geleden vast vernieuwend, maar boeit nu niet meer.