Omtrent PP is een fantastische voorstelling, die tot nadenken stemt. Zelden werd een zo belangrijk stuk uit de vaderlandse geschiedenis zo intens, zo rijk, zo wijs neergezet als hier door de makers van Keesen en Co. De tekst is een aanwinst voor het nederlandse toneel. Als je geïnteresseerd bent in het gedrag van bezetters, collaborateurs, eigenzinnige eenlingen en de verontwaardiging die dat bij de ‘braven’ oproept, kortom in het gedrag van mensen die gestuurd worden om voor welke zaak dan ook te vechten, moet je deze voorstelling hebben gezien. Het gaat over veel meer dan over Poncke Prinsen. Het is met zoveel liefde geregisseerd en het wordt fantastisch gespeeld.

Ik wist niks van Poncke Princen en in het eerste half uur dacht ik ik ga hier niks van snappen. Het was wel indrukwekkend dacht ik. Op een gegeven moment dacht ik dat ik het toch eigenlijk allemaal wel snapte. En dat het ook helemaal niet meer om Poncke Princen ging maar om die oude mensen die het maar niet los kunnen laten. Ik ben er enorm van onder de indruk.

Tja, allereerst is het geen gangbaar gegeven, weinig theatraal zelfs, stilstaand dramatisch, maar toch wel weer heel intrigerend. Ik weet niks van Poncke Prinsen, en vond dat een nadeel, want er wordt in de geabstraheerde geconstrueerde (knappe) tekst toch wel gesuggereerd dat het een alom bekend iets is… had ik last van. Verder zijn de acteurs echt heel erg goed, wat een genot om naar te kijken, maar inhoudelijk hield ik het niet vol, behalve de prettige relativering aan het eind die weer net die draai meegaf… maar ja, wat is dan een ‘eindoordeel’? Voor de poging, het gegeven, de tekst (samen) een gewei, voor de acteurs een gewei en toch een tomaat voor het ondoorgrondelijke van het geheel… ik was intellectueel geprikkeld maar nergens emotioneel geraakt, en dat vin’k toch wel prettiger… laat ik maar zuinig zijn in de waardering en ze in woorden een compliment meegeven…

Wat een regelrechte aanfluiting. In het verleden wist Keesen mij nog enigszins te boeien maar deze keer was het huilen met de pet op. Een gewei voor de moeite van de acteurs. Verder was dit om snel te vergeten.

Keesen&Co blijft verrassen! Nu waagden ze zich aan Rob de Graaf en het resultaat is indrukwekkend. In een adembenemende lawine van verbaal geweld trekken drie oude mensen je mee in de desillusie van het terugkijken op hun leven. Krampachtig bevechten ze het oordeel dat ze menen te voelen van het publiek over de keuzes die ze in hun leven maakten. En dat raakt je. Keesen is geweldig in het brengen van zijn acteurs naar de toppen van hun verongelijkte woede. Je verwacht dat je de toeschouwer daarmee tegen je in het harnas jaagt maar hij weet het tegenovergestelde te bewerkstelligen. Het decor is van een prachtige Nederlandse troosteloze ordelijkheid. Iets tussen van der Valk en een crematorium in. En Xander Straat is een prachtige aanwinst in dit gedreven gezelschap.

Een interessant onderwerp (gewei), een mooie tekst (gewei) en drie parallel geschakelde schuimende vaten (tomaat) zijn geen borg voor goed toneel. Na het prachtige “Shakespeare is dead” viel het ditmaal bitter tegen (Trouwens Poncke Princen verdient ook beter dan te fungeren als wrijfpaal voor verbitterde veteranen van een roemloze koloniale oorlog en wel erg luidruchtige leden van de stille generatie).

Doiiing wat een impact.
There are no good guys, no bad guys.
Go see it !