Een gewei voor de keuze om zo een voorstelling te maken. Prachtige en invoelbare verbittering die luchtige toon heeft gehouden.
Bijzonder, zeker. Goed gespeeld en de vorm om als katten het stukje te doen is fijn, helaas was de tekst daarin veel te vreemd en ongericht (gaat het nou over nix of over iets? - tomaatje dus). De vorm van diashow schotelde de verwachte voorstelling alsnog met een rake dubbele laag voor. Die voorstelling kwam zelf niet en dat was winst.
Vreemd vond ik de keuze van een soort incrowd humor in het ‘elkaar spelen’; (Denkers speelt hun regisseur en Römer speelt de zakelijk leider). Wij kennen hen niet persoonlijk en het voegt daardoor eigenlijk al geen kont toe. Wat was hun doelgroep en wat moesten ze begrijpen?

Theo van Gogh is dood. Dat was duidelijk. Dat dacht ik regelmatig gedurende de voorstelling. En naar aanleiding daarvan is deze voorstelling ontstaan. Ayaan Hirsi Ali en Mohammed B. zingen samen een duet in de fantasie van Annette Speelt.

Ik had graag een potje zitten janken om 3 katten die hun baasje missen, met in mijn achterhoofd het gemis van Theo.
Die keuze was misschien genoeg geweest om het hele verhaal simpeler en effectiever te vertellen.