Deze voorstelling is een prachtige bonk energie.
Een existentiele schreeuw naar meer, naar iets groters dan dit simpele aardse bestaan.
Deze jongen (schitterend gespeeld door Tim Murck) vecht tegen de zinloosheid, tegen de destructie en wil verklaren waarom we lijden. Deze strijd is erg mooi vormgegeven middels twee prachtige alter ego’s.
Eindelijk weer eens iets directs en eerlijks gezien, dat ook direct bij me binnen kwam en me diep heeft geroerd.
Daar hielpen de kuikentjes ook zeker bij!!
Prachtige beelden worden er gecreëerd in een op het eerste oog lege ruimte.
Mijn grote complimenten voor deze jonge makers.
Ook hebben ze verstand van tragische humor wanneer ze tijdens een hoogtepunt in het stuk een pizza koerier op laten komen en alles wat de jongen heeft gecreëerd in het niets valt. En het hele stuk omslaat.
Op het einde komt de werkelijkheid mooi binnen, in een kleine scene met een meisje dat vraagt hoe het met hem gaat en of hij meegaat.
Hij vertrekt en laat het kuikentje luid piepend achter.
Gelukkig komt hij terug gerend en mogen we nog even mee in de illusie, in het sprookje (die de jongen zo graag wil vertellen) door de prachtige muziek en het mooie eind beeld!

Wat een mooie voorstelling. Tim Murck speelt de sterren van de hemel. Sterke beelden en mooie tekst maar vooral die kuikens en hoe in contrast dat staat met de harde beelden en muziek raakten me diep. De jonge regisseur vertelde in het nagesprek over hoe hij de wereld ziet, dat was bijna even ontroerend als de voorstelling. Klein pareltje ontdekt op het Utopia festival van het HZT in Heerlen.