Ik vond het een geweldige voorstelling - snel, gevat, vol met clichés, maar niet clichématig. ‘Wereldproblematiek’ in een klein kader. Bijzonder goed vermaak.

Wat een clichés! Een betekenis aan een voorstelling plakken is 1, maar die door je strot gedouwd krijgen is wat anders. Chaos is mooi, maar niet ongestyleerd. De voorstelling mist opbouw en maakt gebruik van types en stock characters zonder die te parodiëren. Willen we nu echt zeggen dat de allochtone immigranten misbruik van onze vrije 70-er jaren geest hebben gemaakt? Want dat is wat de voorstelling uitdraagt als je het sec beschouwd. Toch een gewei omdat je ondanks deze dramaturgische misstappen geen rotavond hebt.

Veel te luchtig en een simpele aangepakt. Publiek constant in twijfel wel of niet meezingen. Ons kent ons wat eem moraalridders. Sorry ik kan er samen met mijn vrouw niet veel van vinden!

Wat een spektakel zeg! En wat een theater! Negen acteurs en drie muzikanten die met een niet te stoppen energie ons landje vakkundig fileren en fijntjes de open zenuwen van deze samenleving blootleggen. In een caleidoscopisch overzicht van een Nederlands gezin in de jaren vijftig (inclusief fenomenaal hoorspel), via de flower power met veel overleg en nog meer vrijheid naar de anarcho-mtv cultuur van nu zien we hoe consensus wordt onthoofd.
Aan de hand van schijnbaar clichématige personages maakt Arie de Mol van een feest der herkenning een wrang, snijdend maar evenzo herkenbaar drama tussen vader Stefan (Olaf Malmberg weer terug in de zaal) die ‘niets meer begrijpt’ en een dochter die alles kapot wil maken (een prachtig felle Yonina Spijker).
Via oude liedjes (jaren dertig en veertig) voel je de pijn van het koopzieke rijkeluismeisje Lisa (Peggy Vrijens) die haar vriendje Nico ziet veranderen in een ongrijpbare, losgeslagen etter; je hoort de melancholie en heimwee van een boerse, platte proleet Barry/Berry (Ali Ben Horsting - altijd goed) die als pleister op eigen wonde Waar de blanke top der duinen ten gehore brengt. Niet iedereen zingt even mooi maar het komt wel uit hun tenen, en met volle overtuiging. Het decor is zo overdonderend dat je pas na een paar dagen het geheel een beetje op zijn plaats krijgt in je hoofd.
Eindelijk een goede voorstelling over Nederland, eindelijk weer eens een voorstelling die verder graaft dan de oppervlakte, eindelijk weer een voorstelling die alles heeft.

In het theater aan het spui een verassende voorstelling gezien, met jonge acteurs. Vanaf de 50-jaren tot ongeveer nu met alle maatschappelijke problemen. Die met hollandse liedjes niet eerde komisch aandeden dan het pijnlijk was.
De hele voorstelling was ‘komisch’ en ik heb alleen niet het laaste gedeelte gesnapt. Dialoog tussen ‘Petra en Stefan” die was weer te serieus voor het stuk. Verder mijn complimenten.