Bruno Vanden Broecke als de fictieve pater André Vervecke, missionaris in Congo. Achter een katheder. Met een monoloog van ruim een uur en drie kwartier. Niet bepaald iets waarover ik me op voorhand verheug. Maar het wonder geschiedt: geen seconde verslapt mijn aandacht, op geen enkel moment raak ik afgeleid. Daarvoor houd ik, behalve de fenomenaal acterende Vanden Broecke, ook schrijver David Van Reybroeck (en natuurlijk regisseur Raven Ruëll) verantwoordelijk.

De tekst van Van Reybroeck is jaloersmakend goed. Hoe hij verschillende verhaallijnen (oorlogen in Congo, het dagelijks leven daar, de tegenstellingen met het huidige Vlaanderen, de beslommeringen van een missionaris in Afrika, het relativeren van godsdienstige dogmatische opvattingen, enzovoorts, enzovoorts) in een voortdurend meanderende structuur heeft gekregen, de prachtige cadans die dat oplevert.

En dan toch weer Vanden Broecke. Elk woord, elk gebaar van hem is perfect. Met het meest basale theater dat er is, het woord, een monoloog, betovert hij het publiek. Dat het ene moment ruimte krijgt voor een bescheiden lach en op andere momenten muisstil is van ontroering. Chapeau!