Ik had het niet verwacht, maar ik vond dit een prachtige voorstelling. Veel techniek, maar alles functioneel. Van die geurtjes werd ik soms niet lekker, maar dat hoorde er vast bij. Mooie muziek, ik was zelfs echt geroerd; ik heb ook wel eens iemands fiets geknuffeld. Gut, Ivo kan toch wat!

Dat wat er op het toneel gebeurde boeide niet (behalve de hypno-lator) dus: ogen dicht en luisteren. Als hoorspel wel geslaagd, maar moet ik daarvoor naar een Stadsschouwburg afreizen?! Opnieuw: één blik voor schouwburg (ik haat ze, echt, heel intens) en één gewei voor de ventilator. De rest liet me nogal siberisch en dus weiger ik categorisch meer moeite te doen.

Nog even en we kunnen weer een première van ons aller Ivo van Hove verwachten. De try-out in Roosendaal belooft veel goeds, alhoewel iets meer humor niet zou misstaan. Maar ja, Duras, dus onnodig. Over ‘India Song’ hangt bij aanvang letterlijk de wind en stank van citronella, de broeierigheid, het licht en de vochtigheidsgraad van Calcutta. In het en-ronde decor van Versweyveld voel je je er zwoel en taf, je zilte huid over je zeemleren slaapgenoot, vilt dat overal sluit, velouren maan gegleden over uw suede leden, uw lippen proefen taf, in dit fluwelen graf. Tsja en de geluidsband, dat is de overtreffende trap. Die technici verdienen artistieke vermelding. Zien dus.

Een verhaal over hartstocht dat me volkomen koud laat: daar is iets niet goed.

Mooie voorstelling, vooral het begin. Maar het duurde een uur te lang (2 uur en 10 min.). De trage dialogen tussen Chris Nietvelt en Steven vd Watermeulen boeien niet.
P.S. De inleiding voor de voorstelling van Gunilla Verbeke was erg helder, efficient en boeiend! Haar spel later ook trouwens!

Ik heb de eerste Bas en Elze niet gezien en dat vind ik jammer. Ik hoop dat ze nog veel avonturen beleven, zo via het vagevuur naar de hemel. Lekker incrowd en razend goed gespeeld.

Een Parade-voorstelling tijdens de Uitmarkt zien in de kleine Stadschouwburg-zaal.Daar knapt een voorstelling van op. Het decor was er niet helemaal; we zagen het ‘unplugged’, maar ook dat kwam de voorstelling volgens mij te goede. Ik had een hekel aan Benny Hill maar nu ik heb gezien dat hij een romantische onbegrepen ziel is zal ik hem met andere ogen bekijken. Dat zal me weer een hoop ergenis schelen in de toekomst, als ik eens besluit een avond niet naar het theater te gaan en tv te kijken.

Ik ben een liefhebber van Bewth door de verrassende lokaties die ze gebruiken en die vaak normaal niet toegangelijk zijn. In dit geval wel, maar nu is ook de omgeving ernaartoe (in het weekend) erg vervreemdend. Ahrend maakt al vele jaren prachtige tijdloze kantoormeubels; het verkoopcentrum in de Bijlmer is een modern nieuw kantoorgebouw, met een grote marmeren verbindingstrap tussen de verdiepingen (erg kitscherig, vind ik). In deze voorstelling gebruikt Bewth live-viool-muziek en ik was verrast door de goede aukoestiek. De stukken waarin de meubels en/of kantoorattributen meededen vond ik erg sterk, vooral ook door hun auditieve elementen, de doffe kleden, de ratelende tiepmachienes en rollende stoelwielen, ‘werkgeluiden’, bijna onzedelijk in deze cleane toonzaal. Het bewegingsspel rondom de trap is zoals altijd fraai, maar je kunt je afvragen of dit niet op iedere trap kan plaatsvinden. Het geheel zit wat onsamenhangend in elkaar, de wisselingen van kijkplaats ervaarde ik als echte breuken, en het neerzetten van de antieke Ahrend-attributen op het einde er echt bijgesleept. Echter wel attributen om van te smullen na de voorstelling. Al met al zeker een aanrader.

Kale fabriekshal. Twee giga-halogeenschijnwerpers op de vloer, die lange schaduwen werpen. Drie/vier stoelachtige voorwerpen op hetspeelvlak. Diagonaal geplaatste tribune met publiek. Aan de rand van het speelvlak 4 spelers. In het midden van het speelvlak, op een van de stoelen, een naakte actrice. De actrice staat op en danst. Zonder geluid. Tien minuten lang. De andere acteurs kijken zwijgend toe. ‘Oedipus’ is begonnen. De acteurs lopen op blote voeten. Die eneactrice is naakt en blijft naakt. Zeventig minuten nonstop…teksten, minimale beweging… summier heen-en-weer-geloop. Je hoort het gebouw ademen, kraken als de temparatuur daalt. Treinen rijden langs. Een helicopter vliegt over. Mijn medelijden met de actrice die naakt soms een kwartier bewegingsloos op een stoel zit bij 15 graden celsius neemt toe. Na 70 minuten dooft het licht. De voorstelling is afgelopen. Ik heb een tot op het bot uitgeklede versie van de Oedipus gezien. Een ‘reis rond de wereld in 80 dagen - maar dan in 80 minuten’. Bijna een ‘uittreksel’ van het toneelstuk, zoals we op de HBS uit tijdgebrek uittreksels lazen van de boeken die we voor deboekenlijst moesten lezen. Was het spannend? Mwoahhhhh. Indrukwekkend?Mwoahhhhhh. Mooi? Mowahhhhhhh. Heb ik een impressie gekregen van wat Jan Decorte mij wil zeggen? Mwoahhhhhhh. Conclusie: Leuk om te zien, vooral voor middelbare scholieren, omdat ze dan in 70 minuten weer een leuk stuk kunnen toevoegen aan hun boekenlijst. Maar heeft Jan Decorte zijn faam waargemaakt? Mwoahhhhh…… O ja. Tijdens het applaus kreeg de naakte actrice een paardendeken omgeslagen van een van haar collega’s. Kreeg de voorstelling toch nog een emotioneel moment……

Had nog nooit iets van Sarah Kane gelezen, laat staan uitgevoerd gezien. Waar moet ik beginnen? Mooie, droeve, wrede tekst. Prachtacteurs. Retestrakke regie. Knap ruimtelijk concept. En de compassie in de overgangen tussen de acteurs. Tomaat voor de postmoderne flutuitvoering van ‘Crave’.