Eentonig engagement op een veilige afstand

Met deze voorstelling, gebaseerd op David Harrower’s tekst Knives in Hens, toont Julie Van den Berghe met hoeveel lef ze heel gedetailleerd, klein en fysiek regisseert.

Het verhaal over de driehoeksverhouding tussen een boer, zijn jonge echtgenote en een molenaar laat deze jonge regisseuse draaien op een pure vorm van theater maken waar de acteur en zijn kunde centraal staan. De boer, die het liefst dag en nacht tussen zijn paarden zou wonen, wordt op een standvastige manier gespeeld door Wim Opbrouck. An Miller beweegt op een enorm verfijnde manier in haar rol van jonge echtgenoot, die door het gebrek aan genegenheid van haar man bij de molenaar affectie gaat zoeken, ondanks de angst die deze vreemdeling haar inboezemt. De molenaar wordt, tot slot, als een buitenlandse molenaar vorm gegeven door Sabri Saad el Hamus, wat wel wat voorspelbaar is. De band die deze acteur met zijn Arabische achtergrond heeft en vaak gebruikt in het theater toont een engagement, eentje die echter zo langzamerhand overkomt als eenzijdig.

De voorstelling toont hoe mensen haatgevoelens ontwikkelen voor iets dat of iemand die ze niet kennen. De haat wordt de vrouw ingefluisterd door haar man en samen met haar angst voor het onbekende zorgt dit voor een, in het lijf van de vrouw, woekerende xenofobie die ze afvuurt op de molenaar. De aanklacht tegen vreemdelingenhaat is zeker een belangrijk onderwerp, maar zonder nieuw perspectief is het maar ten zeerste de vraag of deze voorstelling meer is dan enkel een herhaling van het bekende.

De scenografie is functioneel en draagt het ruwe signatuur van NNT’s Andre Joosten, maar hij laat hier zijn subtiele ongepolijste kant zien. Mooie beelden ontstaan vooral door het gebruik van de schaduwen van de acteurs die de molenaar als een reus naast de vrouw zet, waardoor haar angst voor hem bij ons nog duidelijker wordt. Een ander prachtig beeld is wanneer de vrouw en de molenaar in een soort sensuele dans elkaars lichamen beschrijven met hetgeen er in hun hoofd omgaat om elkaar zo te begrijpen, te duiden.

‘Messen in Hennen’ is zeker geen slechte voorstelling, zeker wel een mooie avond, vooral door het goede acteerwerk, maar blijft op een veilige afstand.

Hoe mooi iets simpels kan zijn. Prachtig spel van alle acteurs, ingetogen maar rechtstreeks naar het hart. Ik werd vooral geraakt door het taalgebruik, hoe de karakters probeerden met simpele zinnen de zin van het leven te begrijpen. Prachtig decor. De projectie van de regieaanwijzingen op de achterwand gaf een extra dimensie aan het stuk. Kortom, een stuk voor de onderbuik.