Boeiende voorstelling. sterke acteurs. mooi decor. Ondanks dat de acteurs zich steeds tot het publiek richtten en in monologen praatten, bleef ik geboeid. De zwager die halverwege het stuk binnenvalt brengt een belangrijke wending. Ik ben het niet eens met de recensie in het Brabants Dagblad dat de zwager beter geschrapt had kunnen worden. Als toeschouwer weet je niet of je nu wel/niet moet/mag/kan lachen. De ijzige kille sfeer van het stuk wint het (bijna) van het tropisch klimaat in de zaal.

Wanneer de voorstelling begon werd ik 1,5 lang geboeid. Erg leuke decor met foute stoeltjes en een grijs keukentje. Het verhaal zat goed in elkaar en verliep naar eigen zeggen prima. Ijzersterke speelden DE man en DE vrouw.. geweldig. Persoonlijk ben ik meer voor dialogen en geen verhaal in het verleden tijd waarbij soms iets te poetisch werd maar dat is wederom persoonlijk. Zeker dus een aanrader waarbij heel mooi het verschil werd weergegeven van een denker (DE man) en een doener (DE vrouw)…

Een mooie voorstelling, geen topper, maar ik ben wel de gehele tijd geboeid blijven kijken naar de de drie personages op het toneel. goede acteurs, die voor mijn gevoel de voorstelling dragen. De tekst van Louis Paul Boon is mooi en spreekt tot de verbeelding. De regiekeuzes zijn soms wat minder. Ik vind het keuze om tekst zo apart te houden van handeling erg braaf. het lijkt of de maakster extreem helder heeft willen gemaken dat de monologen gedachten zijn, waardoor er weinig interactie meer is tussen de personages. De binnenkomst van de zwager brengt in die zin meer spanning in de vorm. De scene tussen de vrouw en de zwager waarin zij wel/niet genomen wil worden vond ik dan ook het hoogtepunt van de avond.

Mooie ingetogen voorstelling, Dianne Krijnen, Femke Klinkenbijl en Rogier Schippers zijn prachtig gestrande personages in een fantastisch decor van Ton de Witte en Videoprojecties van Luc Sponslee. Oorspronkelijke tekst van Louis Paul Boon is intact gelaten, wat een mooie tekstvoorstelling oplevert, verrassend en erg grappig is ook de stormachtige binnenkomst van de zwager gespeeld door Hans Maas, waarvan ik onterecht in recensies las dat hij belachelijk overdreven zou zijn. Het is een goeie regievondst omdat hij letterlijk het stuk even op zijn kop zet, waarna de van elkaar losstaande monologen lijken te versmelten. Goeie regie!

Teksttoneel zonder poespas of trucjes, bescheiden maar precies en garticuleerd gespeeld. Het ongemak van het leven gefileerd. Wie neemt waar verantwoordelijkheid voor en wie zet wat op scherp? Van begin tot eind vraag je je af wat er in het leven toe doet. Het antwoord ben je zelf. Niemand anders zal het je zeggen.

Lang niet zo’n slechte voorstelling als verwachtte. Best goed eigenlijk. De teksten van Boon snijden hout. Het onderscheid in wereldbeeld tussen de verschillende personages vond ik treurig herkenbaar.
Probleem is dat deze voorstelling, over een verkild huwelijk en een man in die in een vrieskelder werkt, smelt bij 35 graden. Dit moet je in de winter spelen, in een zaal zonder verwarming. Tomaten dus, voor slechte timing.

Ik zit er bij en kijk er naar. Maar het doet me niks… Geen moment geroerd, geen moment overtuigd. Tekst, tekst, tekst. Vlaams door Hollanders. Met een zich continu versprekende Rogier Schippers, en een tergend overdreven Hans Maas. “Wat heeft de kunstenaar hiermee bedoeld?”, zong MMGT ooit. Vroeg ik me hier ook af. Gewei voor prachtige tegels op de vloer.