Het lijkt wel of de hele inhoud van boek wordt nagespeeld, ondanks al die verhalen in de verhalen, ondanks al die zwarte magie. En alles wordt ook nog eens getoond. Met heel veel snelle scènewisselingen, met zestien acteurs op het toneel in allerlei rollen, met voortdurend projecties op het achterdoek, en met live video. Dat is allemaal heel goed gedaan. Een vooral visueel overrompelende voorstelling dus. Ook al omdat de kaders en de locaties ook meestal in beelden zijn weergegeven: de kleding anno Moskou 1931, het bankje in het park rond de Patriarchvijver, de bloedrood gevoerde witte toga van Pilatus, een tram, het huis van Michail Aleksandrovitsj Berlioz, enzovoort, enzovoort.

Paul Rhys speelt zowel de duivelse Woland als The Master. De Satan op een manier die doet denken aan herr Flick uit ‘Allo ‘Allo!, heel aanwezig dus, de Master daarentegen juist wat flets. Storend is dat laatste niet, want de kracht van de voorstelling zit niet zozeer in de dramaturgie of in het acteren (hoewel Tim McMullan als Pontius Pilatus, en Sinéad Matthews als Margarita toch wel indruk op me maken). De voorstelling moet het vooral hebben van al die vernuftige wisselingen, van al die inventieve oplossingen voor de magische scènes. Zoals de vrije val van Margarita (ze wordt vallend uit een raam naar het rijk van de Satan geleid), waarbij McMullen naakt op de grond liggend wat onschuldige bewegingen maakt, wat dan geprojecteerd op de gevel op het achterdoek een angstaanjagend effect geeft.

Na drieënhalf uur strompel ik zo’n beetje op mijn tandvlees de zaal uit. Want dat bombardement van beelden en het volgen van al die verhaallijnen hebben me behoorlijk uitgeput. Pas als ik in de tram zit, realiseer ik me dat de voorstelling eigenlijk nauwelijks commentaar geeft. Niet echt een eigenwijze interpretatie van de regisseur laat zien. Maar ik heb me geen seconde verveeld. Integendeel.