Er is liefde in het spel, want Martha houdt van George. Van hoe weinig kanten ze misschien ook komt, die liefde, irrationeel wil ze nogal eens zijn. Voor buitenstaanders niet altijd even goed te volgen. Ze zullen het zelf best naar hun zin hebben, met elkaar, met hun eigen gedachten, vondsten en acts, en bepaalde patronen kan ik er ook best in zien, maar niet alles komt even logisch, geloofwaardig of nodig over. De voorfase voor dit huiselijk tafereel, het met drank en dans overgoten feest dat ik als Dans je de hele nacht met mij op Oerol zag, was wat dat betreft beter. Nu, en binnen in een theaterzaal, komt de vergelijking met het ‘echte’ stuk zich opdringen. Dat drama met zonder kind. Na een kostelijk openingskwartier blijven er veel vermakelijke stukjes komen, en zijn er ook wel goede aanzetten tot meer, maar echt van de grond komen de voetjes jammergenoeg niet. Tja, liefde.

Boogaerdt en Van der Schoot hebben weer een klassieker bewerkt. Twee jaar geleden “deden” ze al eens de Drie zusters van Tsjechov en dat werkte wonderwel, die drie zusjes die elkaar in de haren bleven zitten maakten indruk. Maar waarom deze Martha en George zo’n ontzettende hekel aan elkaar hebben is me niet echt duidelijk. Zij is nogal een sloerie en vindt haar eigen man saai. Nou en? Ik zou zeggen: zoek een advocaat en vraag een echtscheiding aan. Val daar je gasten niet mee lastig. En wat voor rol dat andere echtpaar nou precies speelt is me ook niet duidelijk. Honey was niet zozeer jong of onervaren als wel onnozel. Of heel erg dronken? Waarom greep zij nou opeens de regie? Ik weet het niet. En ik weet ook niet of ik het wel wil weten want ik vond de karakters niet echt interessant.

Goed gespeeld, dat wel. Maar het verhaal rammelt en einde is raar. Vandaar die ene tomaat.