Theater vertelt verhalen. Maar als die verhalen eerder via de kranten, TV en andere nieuwsmedia een stuk van je leven zijn geweest, wordt het verdekke moeilijk om het verhaal an sich op zijn ware verdiensten te beoordelen. “Aalst” van Victoria had er last van (over een opzienbarende kindermoord in “mijn” stad). Dit stuk, die een figuur op het toneel zet die vele jaren het politiek leven van ons land heeft beheerst, heeft het nog meer.
Voor mij is Martens …. voila, daar heb je het al. Je toetst constant hetgeen je op het podium ziet aan het beeld dat het geheugen heeft opgebouwd.
In een poging om toch afstand te nemen : ja dit is een goede voorstelling. Vooreerst omdat Koen De Sutter een schitterend acteur is en zijn personage met veel inlevingsvermogen en zelfs empathie vertolkt. De tekst (alhoewel Martens hier veel te lief wordt benaderd, hij was er zelf mee opgezet) laat een complex personage zien. De stijve hark met dat gekunsteld Nederlands, komt zowaar over als een mens met twijfels, gekwetst door zijn omgeving en medestanders, maar toch vastberaden en vol van zijn eigen gelijk (zijn we dat niet allemaal?).
Zelfs over de (inmiddels ruim gekende conflicten) met zijn eigen partijgenoten (Tindemans, de broers Van Rompay) is deze voorstelling mild. Maar nu ben ik terug het verhaal aan mijn geheugen aan het aftoetsen.
Er zijn stemmen die deze voorstelling kaderen in een ietwat georchestreerde verkiezingscampagne. Tenslotte is dit een verkiezingsjaar. En uitgerekend als de kranten vol staan van de première is er diezelfde week ook de persvoorstelling van de langverwachte mèmoires van Martens. Hij was dan ook niet uit de media weg te branden. Zo ver wil ik niet gaan, de man zoekt duidelijk naar een zekere rehabillitatie (lap weer van dat). Het weze hem gegund.