Hoe vreemd hoe vreemd. Het is MaaN aan te bevelen om voorinformatie van de regisseur niet voor louter wind te laten en niet gelijk een voorstelling afterekenen als de makers aangeven dat ze nog iets uit te zoeken hebben. MaaN ga nogmaals naar de ‘Lulu’ en kijk, zie en vang dan pas aan met je Volkskrant-retoriek. Het lijkt namelijk dat Boermans zijn pad weer heeft gevonden en hoewel in ‘t realisme toch met succes op zoek is naar een voorstelling die werkelijk verder gaat dan de tekst zonder quasi interessant en populistisch te zijn zoals in de ‘Hamlet’ en ‘Jeff Koons’. De acteurs bewijzen hun klasse en de jonge acteurs overtroeven juist den ouden. behalve Decleir dan, een reus die allen overtreft. kijk nog maar eens goed MaaN.

Bij binnenkomst meldde Theu Boermans dat we geen try-out maar een doorloop te zien zouden krijgen. Het verschil werd mij niet duidelijk, want wat ik zag, was gewoon een try-out, een voorstelling die ver genoeg gevorderd was om er een oordeel over te vellen, en dat is, zoals uit de gouden tomaat boven al blijkt, niet goed.
Het was een zeer teleurstellend geheel. Vier uur lang met stijgende verbazing gekeken. Waar zijn al de Trustacteurs gebleven, wat hier aan ensemble stond was echt erg slecht. Natuurlijk, Halina speelt schaamteloos, wat knap is, maar veel steun van haar medeacteurs krijgt ze niet. Vooral de jongemannen overtuigen geenszins, maar ook Harry van Reijthoven als schilder en travestiet is beneden peil.
Een stuk over de vrouw als lustobject, over de worsteling tussen schaamdelen en hersens, het kan prachtig zijn, maar hier verzoop de tekst letterlijk in de enorme bak water die langzaam zichtbaar werd, daar het gewei voor. Vooral de laatste twee bedrijven vond ik erg mooi vormgegeven.
Ik ben benieuwd of mensen er de komende maand anders over gaan denken, maar ik vond deze voorstelling de slechtste die ik dit jaar heb gezien.

Heel erg mooie voorstelling. Halina Reijn speelt bijna achteloos 3 en een half uur lang de sterren van de hemel. Straks een Theo d’Or en nu alvast een Gewei, wat mij betreft. Mike Reus en Jan Decleir zijn even ranzig als grappig en dat maakt het geheel zo naar het einde toe steeds onaangenamer. Als Lulu dan uiteindelijk Jack the Ripper tegenkomt, gebeurt dat in zo’n bloedstollend teder gespeelde scene dat haar dood je daadwerkelijk naar de keel grijpt. Lulu en Jack in the end beiden even ongrijpbaar en anoniem.

Theu regisseert Lulu vanuit een uitsluitend mannelijk perspectief, maar maakt er wel een goed geheel van. Prachtig decor, sterk spel van Halina Reijn, en mooi Jan Decleir weer eens op het podium te zien. Tegen het einde zakt de spanning behoorlijk in, maar dat is mede de schuld van Wedekind.

Mignon, de Maagd, haar melktandjes zo infernaal.
Nelly, de Echtgenote, haar knietjes onder een bloemenrokje.
Eva, de Moeder, een wolvin in wit satijn.
Katja, de Hoer, verkocht aan Cairo.
Daisy, de Heilige, loopt Jack the Ripper tegen het lijf.
Hier rust Lulu.