Lohengrin is een prachtige opera. Het RPhO en de zangers (Elsa - Charlotte Margiono) leverden een geweldige prestatie. Toch 6 tomaten wegens het decor van Kounellis en de costuums van Figus.
Lohengrin komt in de opera op in een bootje, getrokken door een zwaan. Natuurlijk kun je dat ‘stileren’. Maar de vertaling in dit geval in een kar met een stapel roeispanen sloeg nergens op, was afschuwelijk van vormgeving en miskende elke aanwijzing van Wagner. Het decor bestond vooral uit vlakke staalplaten, niets van de voorgeschreven aanduiding van kastelen, domkerk en pleinen. Een waar Hoogovens decor. Je ziet de decorontwerper aan de keukentafel met zijn nieuwe vriendin of vriend, een vet contract van de opera op zak, met stukken van een toevallig beschikbare kartonnen doos in de weer. Onder het mom van ‘minimalisme’ en ‘symboliek’ wordt een saai en nietszeggend en niets met de opera verband houdend 13 in een dozijn decor gemaakt. Zelfs geen verrassingen. Decor als zelfstandige ‘kunst’ en zeker niet om bij te dragen aan het drama van dit theaterstuk. De kleding van Figus was zo mogelijk nog rampzaliger: steeds kostuums die als lakens om de spelers waren gedrapeerd. Lohengrin moet in het bootje in ‘shining armor’ opkomen. Nu kwam hij met enige vertraging achter het karretje met peddels in een hobbezak aansukkelen. Figus is begonnen met zichzelf het kleermakersvak te leren(?). In 1999 sloot hij zijn studie af met een herenkollectie. Presenteert nu 2 keer per jaar een damescollectie. Deze achtergrond was zichtbaar; de kostuums passen in ‘Kijk eens wat ik voor gekke kleren kan bedenken’ mode presentaties. Kleding die meestal niet geschikt om ook echt aan te trekken maar in dit geval had het ook niets met Wagners’ Lohengrin te maken.
Volgende keer nemen we een zak echte rotte tomaten mee. Het wordt tijd om net als in de jaren 60 de arrogante macht van de zwaar gesubsidieerde cultureel zichzelf bevredigende theatermakers weer aan de orde te stellen. De volle zalen met een bepaalde klasse van abonnementhouders en het ontbreken van goede opera alternatieven leveren een culturele dictatuur op die op ruwe manier aan de orde moet worden gesteld.