De eerste voorstelling van Artemis-nieuwe-stijl. Bepaald geen visitekaartje! Een lelijk decor (met bijna permanent open- en dichtschuivende vitrage in carrévorm (toevallig Orkater met ‘Ik’ gezien tijdens de voorbereiding?), slecht gekozen kleding, een zeer rommelig beeld (veel snoeren), lelijk licht, superslecht geluid. En dan gaat, mede door te korte voorbereidingstijd ter plaatse, technisch ook nog alles mis wat er mis kan gaan!
Maar dan de boodschap, kennelijk bestemd voor een andere doelgroep dan hier aanwezig: van veel computeren en televisiekijken ga je veel cola drinken (terwijl Lizzy gedurende de rest van de voorstelling toch gewoon Seven-up dronk….), veel grote zakken chips eten en…..steek je zomaar je broer dood! Dus doe iets creatiefs voor het te laat is! Zoals gezegd, niet bestemd voor de aanwezigen hier, want die hebben immers al ouders die hen mee naar een voorstelling nemen! De finale, gelukkig ruim binnen het uur bereikt. Daar ligt Lizzy waarempel letterlijk te kronkelen onder haar tv-toestel en droomt over wat ze zou willen. Misschien wel dat haar toestel een slurfje of een gleufje had…. Nee, dat kan niet, want dan valt de voorstelling al gauw in de categorie 12+! Dus droomt ze hardop dat ze wel in een film zou willen zitten. En ja hoor, haar droom wordt terstond vervuld! Maar gelukkig, daar is de aftiteling ook al! Gevolgd door net voldoende applaus om de spelers het veld te laten ruimen… Idee voor de titel van een volgende voorstelling? ‘Lizzy kan me nog meer vertellen….’