De enkele boeroepers voor de enscenering van Guy Joosten hadden het niet begrepen (en inderdaad het is geen zware Decker of Kupfer productie maar past meer in de lijn van de Dario Fo productie (m.n. de tweede akte) van L’Italiana in Algeri). Hoe anders kan een belcanto opera als deze met zijn bordkartonnen karakters en simplistische handeling heden ten dage op het toneel worden gebracht zonder het predikaat stoffig, achterhaald en ouderwets te krijgen? De keuze van Joosten om de handeling in een decor met de schreeuwerige veelkleurigheid van een zondagse show op RAI TV te plaatsen (of de trivialiteit van een Endemol show) was meesterlijk met als hilarisch hoogtepunt de openingsaria van Dulcamara (inclusief het ballet van Penny de Jager en een verlichte trap) waarin Bryn Terfel bewees naast een heel groot zanger een enorm goed komisch acteur te zijn. Dat daarbij de wat meer romantische en verstilde kant van deze opera wat onderbelicht werd kon de pret en waardering niet drukken want bovenal was het een muzikale enscenering die recht deed aan de nu eenmaal archetypische belcanto karakters en de schitterende muziek van Donizetti. Eindelijk weer eens een regisseur die het belcanto niet is gaan herinterpreteren maar op zijn eigen merites heeft beoordeeld!!! Muzikaal haalde de productie het niveau van de enscenering niet helemaal. Gabriele Ferro wat stroeve directie was niet meer dan adequaat en de Adina van Norah Amsellem miste de echte (vocale) charme net als de Nemorino van Roberto Aronica (en zijn vervanger na de pauze, het zit DNO ook niet mee (na de problemen bij Giulio Cesare)) maar de magnifieke Dulcamara van Terfel vergoedde heel veel en is de gang naar het Muziektheater naast de regie van Guy Joosten al meer dan waard. Daargezien ik geen halve geweien kan geven en de productie met durf en panache is gemaakt en hoop biedt omtrent de plannen van DNO om meer belcanto op de planken te brengen is de waardering naar boven afgerond.