Is er ergens een actrice die dit beter kan brengen? Voor wie nog overtuigd moet worden: Halina Reyn is met voorsprong de beste actrice in het Nederlandstalig taalgebied en bewijst dat ten overvloede met deze monoloog. Voor wie ooit een groot verlies heeft moeten lijden, tzij scheiding, tzij overlijden, herkent zovele gevoelens. Het ontkennen, het zich kranig houden, het schoppen en schelden, het praten tegen de afwezige, het ziekworden, het zwaar gekwetst zelfbeeld… En wie ooit een geliefde via telefoon (of chat) herkent al evenzeer het geflirt en gekir en… de misverstanden die non-visuele communicatie met zich meebrengt. Waw Halina.

Weer een geweldige voorstelling van Mister van Hove. Ik weet niet hoe die het doet, maar als zijn voorstelling hebben zo’n magie, die ik niet kan beschrijven. Als is het met veel of geen decor, veel of weinig acteurs, komedie of tragedie, hij is geweldig! Net als deze voorstelling. La voix humaine. Het geweldige decor van Jan Versweyveld. het is net of je vanuit je eigenflat zo iemands anders stekkie binnen kijkt. En dan die Halina Reijn. Nog nooit heeft een actrice mij een hele voostelling een open mond gegeven. Wat een intentie, een inlevingsvermogen, ze laat je van binnen lachen en van buiten huilen. Ode aan deze topactrice en deze topvoorstelling!!!

Voor Van Hove was het uitgangspunt van de enscenering de menselijke stem, hij wilde alle manieren van praten onderzoeken en dat gebeurd inderdaad: er wordt gefluisterd, geschreeuwd, noem het maar of Halina kan het. Waarschijnlijk was deze mogelijkheid de reden om dit stuk te gaan doen, niet het dramatische verhaal dat Cocteau vertelt. Want anders begrijp ik niet waarom het stuk uit 1927 verplaatst is naar deze tijd: Halina ziet eruit en gedraagt zich als een moderne jonge vrouw, maar ze zit bij de telefoon te wachten tot haar ex-minnaar belt en worstelt vervolgens een groot deel van het stuk met andere mensen op de lijn en wegvallende verbindingen. Reijn heeft in de aanloop naar de voorstelling overal verkondigd dat ze zich zo herkende in het stuk en het lijkt erop dat ze het daarom erg naar zichzelf heeft vertaald. Maar de vrouw in het stuk is daardoor nu zo wanhopig dat ze er gek van is geworden. Het einde kwam voor mij als een volslagen verrassing, dat maakt de klap des te harder en dus dramatischer maar ik vraag me af of dat de bedoeling was. Het decor werkt wonderbaarlijk goed: het maakt de toeschouwers tot voyeurs en het maakt van de vrouw een gekooid beest, een kat in het nauw.