Niet dezelfde recensie van mij, maar die van mijn metgezel die avond, Olga B. Cid:

Overdaad schaadt niet.

De voorstelling die ik afgelopen donderdag heb gezien in het kader van het programma de internationale keuze van de Rotterdamse Schouwburg, achtervolgt me, in positieve zin, nu, drie dagen later nog en zal dat blijven doen, weet ik.
La historia de Ronald el payaso de Mc Donald (Het verhaal van Ronald, de clown van Mc Donald) is vleesrijk (om maar eens een woord te gebruiken dat passend is en daarbij aan de naam van de theatergroep, immers ‘de Slagerij’, refereert) en lijdt zeker niet aan anorexia. Een voorstelling zo rijk aan beelden, lagen, referenties, pamfletarische statements, gedachten en ook nog zo Spaans (het Spanje dat massaal de straat op ging tegen de oorlog in Irak en vóór de Europese grondwet stemde, versus het Nederland dat de oorlog steunde en tegen de Europese grondwet stemde) dat ik er bijna duizelig van word. Overvloedig, communicatief, expressief, associatief, intuïtief, vol humor, simpel, complex, vitaal, banaal, een hoop stront, en het doel, mijns inziens, treffend. Ik denk!
Dat is wat ik voel, al drie dagen lang, een vitale energie, die constant vragen van allerlei aard bij mij oproept. Zijn clowns wel zo leuk? Adelt arbeid wel? Is degene die vecht wel de sterkste? Heb ik wel zo weinig macht als sommigen mij willen doen geloven (de anarchistische queeste bij uitstek)? Hoe ver mogen we gaan omwille van het effect als theatraal middel (de bijna dood vis in de kom)? Is alles inderdaad politiek? Is theater politiek? Mag theater stelling nemen? Voor welk publiek is een stuk schokkend of niet? Hoezeer moet je je bewust zijn van je eigen grenzen, als publiek en als theatermaker, bij het kijken naar theater van over de ‘grenzen’? Zijn illusies zinloos? Is er hoop?
Ik zou zo nog lang door kunnen gaan, en wonderlijk, ik word voor het eerst sinds tijden niet wanhopig van zoveel tegelijkertijd opduikende ‘existentiële’ vragen, dat is ook waarom ik het jammer vind dat ik de voorstelling niet snel nog, op z’n minst, een keer zal kunnen zien. Want volgens mij heb ik heel veel gemist.

Verhalen in verhalen, een bijna koortsachtig ritme, het gevoel naar een Amerikaanse actiefilm te hebben gekeken zonder me na afloop leeg te voelen, verwondert mij.
Bij deze voorstelling komt de vorm maximalisme (als tegenhanger van het minimalisme, een richting overigens waar Rodrigo García niet onbekend mee is) bij mij op. Theater van het maximalisme zou ik het dan ook willen noemen.

De films Dogville (hoe gaan we om met buitenstaanders?) en Manderlay (Wat is slavernij?) uit de trilogie van de Scandinaviër Lars von Trier, en het theater dat het Nederlandse gezelschap Hotel Modern maakt (Hoe maak ik grote dingen klein zodat ze heel zichtbaar worden?), die ik beide overigens groots en vernieuwend vind in hun grensdoorbrekende manier van omgaan met het medium waarmee ze werken, hebben eenzelfde effect op mij als deze voorstelling van de Spaanse Rodrigo García, waarin de vraag wellicht speelt; Hoe laat ik heel veel zien, horen zonder de geest tot wanhoop te drijven en toch het denken te tonen en op gang te krijgen? Ze laten alle drie een enorme indruk achter. Alle drie zijn ze ook het resultaat van hun traditie, sociaal politieke context, geschiedenis, landskarakter en alle drie zijn ze ook zo veel meer dan dat. Belangrijke exponenten van het geestrijke Europa?
Hoewel ik neig naar soberheid, minimalisme, besef ik voor het eerst dat dat ook slechts een van de vele uitingsvormen kan zijn van economisch omgaan met middelen. Ik twijfel er steeds meer aan of per definitie economisch denken wel zo goed is. Na het zien van deze voorstelling heb ik toch: overdaad schaadt niet per definitie. Olga B. Cid

La Historia de Ronald el payaso de McDonald’s
Ik ben nog bezig om deze voorstelling te verwerken. Het komt niet vaak voor dat ik een voorstelling 45 minuten aan de telefoon discussier. Als ik niet straks naar het buitenland moet, zou ik hier uitgebreid over de voorstelling schrijven.

Het is een voorstelling waarin alles kan gebeuren. En eigenlijk niet alleen in de voorstelling - je weet nooit of iets jou als toeschouwer zou overkomen. Word je kletsnat van melk, hamburgers of andere boodschappen die van het plafond vallen? Word je omhelsd door een kletsnat, bijna naakt Spaanjaard? Moet je je wel verantwoorden voor de misstanden in de wereld, bijvoorbeeld martelingen in Latijns Amerika?

En omdat alles kan gebeuren, weet je nooit of ze de vis werkelijk gaan doden, en of dat ten name van de kunst mag.

De beelden blijven, je wordt echt aan het denken gezet, er is ook genoeg humor - jammer, jammer, jammer dat deze voorstelling niet langer in de Schouwburg speelt.