Een vrouw spreekt… en wat gooit zij allemaal in de strijd… zo recht voor zijn raap… met haar liefje naar Sumatra… haar zieke broer… kin omhoog, borst vooruit… naakt reminiseert de Paradijselijke nog eenmaal over haar appelbeet… Godzalmeliefhebben… kippetje… chickenwings… engeltje toch… la beaute n’est pas necessaire pour le bonheur… maar toch, die lijnen van infinito… waarom denk je dat zij kijken, die mannenogen… amberen hinde, voor wie de grote slachtplaats van het leven nog in het verschiet ligt… toe nu, hermelijntje met je helderbruine zomervacht, doe als de gazelle of het hertenjong op bergen van balsemkruid~~~

Wat een fantastische voorstelling, GA HET ZIEN!!!!
Zelden met zo goed gevoel het theater uitgelopen.

Dit geeft weer theatrale hoop voor de toekomst

Bij binnenkomst valt de mooie setting direct op. De actrice, de danseres en de celliste kijken uitdagend naar het binnenkomende publiek. Het begint prachtig; de drie vrouwen verbeelden de diverse aspecten van het vrouw zijn. Op een abstracte manier passeren denken, spelen en voelen de revue. Deze sfeer wordt niet vastgehouden. Er wordt naar het eind toe steeds meer nadruk gelegd op de tekst. Dans en muziek wordt dan ondergeschikt. Dit is jammer want de tekst is mooi maar soms erg abstract/ver van ons bed (met verwijzingen naar Monica Lewinsky uitspraken). De kracht van dit stuk zit hem in het creatieve zoekproces dat waarschijnlijk gedurende de hele voorstellingsperiode van kracht blijft. Zoeken naar balans tussen denken, voelen, spelen en zijn. ‘Af’ en perfect zal deze voorstelling dan ook niet worden - maar zeker de mooite waard om te gaan zien.

Drie vrouwen gaan de confrontatie aan in de kleine zaal van Theater aan het Spui. Wij hebben enorm genoten van de wonderbaarlijke mooie en diepgravende teksten, helaas soms lastig te volgen door het uit je concentratie brengende gedans. De cello gaf zo af een mooie warme kleur over de fantastisch gespeelde tekst. Kristen Denkers heeft zeer zeker na deze productie een dijk van een theater toekomst. Zij staat, ze straalt, ze valt, is breekbaar, is vragend met een open vizier en daarna weer rotsvast zij kan werkelijk alles op het podium aan! Een mega talent!
De danseres doet ons een beetje pijn, dit omdat zij niet helemaal betrokken is in het geheel.
Zij blijft zoekend naar een gepaste vorm binnen deze zoektocht. En zij vervalt hiermee in het niet. Voor ons niet te begrijpen en/of een plaats te geven binnen deze voorstelling.
De setting zag en rook bij binnenkomst herfstig, de bladeren vallen hier letterlijk van de boom, mooi gevonden. Wij gaan absoluut nog een keer kijken, want dit is een groeiproces!