De holocaust is toch wel een ander kopje thee dan WOI, blijkt maar weer. Hotel Modern heeft blijkbaar niet zo vrijzinnig met het materiaal durven omgaan als in ‘De Grote Oorlog’ en dat is erg jammer. Begrijpelijk misschien, in een tijd waarin geschiedenisleraren het in grote steden in de klas niet meer over Auschwitz kunnen hebben, maar daardoor voegt deze voorstelling weinig meer toe aan andere kampkunst, zoals Maus of Shoah. Speciaal zonde omdat de toeweiding en het vakmanschap van de makers buiten kijf staat.

Wat is de functie van deze voorstelling, behalve dan om ervoor te zorgen dat deze zwarte bladzijde uit de geschiedenis nooit wordt vergeten? De manier waarop deze ‘zwarte bladzijde’ wordt getoond op de voor Hotel Modern gewoonlijke manier is uiteraard zeer goed gedaan. Vooral de wijze waarop het vergassen van de mensen in beeld wordt gebracht en de ‘goochelachtige’ snelheid is adembenemend. Maar het komt niet verder tot een gekopieerde poppenhuis versie van bekende films over de WOII (Anne Frank, La Vita e Bella). De stilte na afloop was mooi, dus het kwam wel aan, maar is dat tegenwoordig meer uit gewoonte, dan dat het ons echt aangreep?