Het eerste deel voor de pauze was puur exposé. Danseressen voegden weinig anders toe dan kleur in het witte papierbalen dekor. Dit uitzitten was het toch absoluut waard om het laatste half uur naar een prachtige monoloog te luisteren van Elsie de Brauw. De geluiden van Paul Koek waren nu ook ondersteunend in plaats van irritant. Bert Luppes bleef niet om aan te horen. Nooit geweten dat Fedja zo’n beer van een vent is. Twee blikken voor het exposé, drie geweien voor de handeling.

Kort samengevat door een lid van het publiek: het zag er kek uit, maar was ruksaai. Werkelijk mensen, moeten we nu echt anderhalf uur wachten om te vertellen dat er een vent is (Heli) die het niet zo heeft op een generaal, hem naar een stad stuurt die hij gaat aanvallen; oh ja en in die stad woont Judith. Ja, daar moet je anderhalf uur over doen. Wel een gewei voor de torso van Fedja, en de man in het oranje shirt, die na 3 kwartier opstond, de gehele tribune overliep en zo onsubtiel mogelijk voor het podium langsliep. Prijs voor de meest onsubtiele wegganger.