Na de (scenische) misser met Samson komt DNO sterk terug met Iolanta. Het is niet het meesterwerk van Tsjaikovksi maar biedt genoeg voor een avond goed muziektheater. Het is opmerkelijk hoe van Hove de trivialiteit van de handeling heeft kunnen maskeren met een verfijnde personenregie gesteund door het decor en licht van Versweyveld. Het boegeroep was dan ook onterecht. Wat is er toch af en toe aan de hand met het premierepubliek van DNO ?
Het was niet de avond van van Hove maar van de bij DNO debuterende Kreizberg. Prachtige momenten o.m. in de scene waar Iolanta beseft dat ze blind is en het slot. Het NPO bloeit op onder zijn baton. Met een mooie Iolanta van Prokina (het boegeroep van een onverlaat was te genant voor woorden),een prima Moor van Dobber en een prachtige lyrische Ludha als Vaudemont (een echte tenor) een productie de gehoord en gezien mag worden !