Hoe ze de stilte in een gesprek verbeelden! Met precies de goede mimiek en de goede lichaamstaal. Namelijk zo goed als geen. Hoe ze die stilte precies lang genoeg laten duren. Hoe ze spelen dat ze zwijgen en ondertussen bedenken wat ze willen gaan zeggen en dat dan toch weer verwerpen. Of dat ze een vraag overwegen en dan toch maar besluiten om die niet te stellen, om de stilte de stilte te laten. Door niets te doen. Bijna niets. Hooguit een kleine verandering van hooguit een paar gezichtsspieren. Het is jaren geleden dat ik dat zo perfect op een toneel heb zien uitvoeren.

En dan de inhoud! De rijkdom van de tekst! Eerst twee acteurs die een ontmoeting tussen vreemden spelen. Die echt contact maken. De een door belangstelling te hebben, door empathisch te zijn. De ander door kwetsbaar te durven zijn, een persoonlijke vraag eerst even ontwijkend, maar dan toch open vertellend. Gespeeld met een intimiteit die volledig naturel lijkt.

Wat later komt er een derde bij, een actrice, die een vrouw speelt die niet in slaap kan komen. Nooit. Wat ze ook probeert. Die dat vertelt in een gesprek met een vreemde, met de man die we hebben leren kennen als goede luisteraar en die we hebben leren waarderen om zijn kalmte, om zijn empathisch vermogen. Die ze dan vraagt of hij wel eens huilt. Nooit. Ze vraagt door. Nu leren we de andere kant van de empathische man kennen.

Een voorstelling van zowel psychologisch als theatraal zeer hoog niveau. Met een diepgang en met een manier van heel klein acteren die ik zelden in de theaters zie. Voor het laatst drie jaar geleden. Ook op Noorderzon. Bij een eerdere voorstelling van deze Australische groep. Het kan toch niet dat voorstellingen van deze groep in Nederland alleen op Noorderzon te zien zijn!