Deze voorstelling speelde op locatie in Utrecht. De locatie is een braakliggend stukje stad. Dat ziet er niet echt mooi uit. Vervolgens heet het stuk Interieur en moeten we geloven dat de mensen die achter een soort matglazen lamellen zitten binnen zijn. Terwijl ze tussen gras en zand zitten. Het ene gewei is voor de zang: die is bij vlagen mooi. Maar van een spannend verhaal, mooie teksten of goed acteren is geen sprake. Jammer.

Een prachtige locatie, een stuk terrein dat echt al jaren braak ligt net buiten de singel in Utrecht. En eindelijk wordt er weer eens iets nuttigs mee gedaan. De enige tomaat is dat het lastig is om te achterhalen wat er nou precies speelt, doordat nergens de naam van de voorstelling is (alleen die van festival). De voorstelling speelt zich in de tuin van een gezin dat binnenkort het slechte nieuws moet horen dat hun dochter is verongelukt. De oude man die het moet gaan vertellen twijfelt, omdat hij het geluk dat hij daar ziet niet wil verstoren. Ook is hij wellicht minder onschuldig dan in het begin lijkt.
Het decor is echt prachtig; de ramen waardoor we het gelukkige tafereel binnen zien, het gat gevuld met water waar dingen in verdwijnen en worden gevonden. Dit gekoppeld aan het feit dat het langzaamaan steeds donkerder en kouder wordt, en dat het spel heel erg aanspreekt, maakt het een voorstelling die zeker de moeite waard is.