Een heel dubbel gevoel na afloop. Niet alle tekst zat er even goed in bij de acteurs. Daartegenover speelden ze hun rol heel overtuigend in een decor dat daar weinig steun voor gaf. Een paar heel pakkende momenten, prachtige dansscènes die me wisten te overtuigen. Helaas kreeg men van dat alles slechts de helft mee vanwege het tekstscherm.

Saai, saai, saai! En ook snap ik niet waarom dit alles. Ik ben dus géén dans vrouw, dat breekt me wel vaker op. Ik vind dit dus niet transparant of helder. De tekst staat centraal, jaja, maar de tekst gaat toch ook ergens over! De laatse twee bedrijven krijgen een geweitje, de waren erg grappig. Maar opgezette raven die aan genitaliën zitten te pikken, please, make it go away!

Dit moest de voorstelling worden waarmee wij ons10-jarig jubileum als (amateur=liefhebber) theatergroep gingen vieren. De jaren 60 herleefden, maar die tijd hebben wij echt gehad. (Er is een ringleiding aanwezig voor bezoekers met hoorproblemen maar wat te doen met de slechtzienden bij deze voorstelling?) Gesterkt en vol goede moed voor de komende 10 jaar verlieten wij na afloop de Schouwburg in Rotterdam. Het feestelijke vijfde bedrijf voor intimi na afloop in ons eigen theatertje inspireerde ons uiteindelijk pas echt voor de toekomst.

Hè hè, eindelijk. Een voorstelling die spel, tekst en dans naast elkaar zet, uit elkaar trekt en zo samenbrengt dat alle lossen delen samen meer zeggen dan: “kijk es, dit is dekonstruktie.” Postmodern vakmanschap.

Een dag voordat bekend wordt gemaakt dat Wonderboy van Hove Toneelgroep Amsterdam overneemt van Rijnders, krijgen we alvast een voorproefje te zien van wat ons het komende kunstenplan in de Stadsschouwburg te wachten staat. De voorstelling op zich is een geweldige ervaring. Zoals de stem bij aanvang al aankondigt, ik ‘kom los van de dagelijkse ruimte waarin ik mij bevind’. Van alle kanten word ik bestookt met beeld, geluid, geur en emotie, hoe emotieloos de acteurs ook pretenderen te spelen. In het begin, bij de theatrale teksten van Duras dacht ik nog: oh shit weer theater over theater, maar nee, als ik naar buiten loop baal ik ervan dat ik niet nog twee uur heb mogen genieten van het spektakel van van Hove en Versweyveld. Is dit het dan, Holland Festival? Graag en meer!

Je zit op het podium in de Stadsschouwburg. Je ruikt de geuren van citronella en rottende lijken. Je hoort stemmen en ziet het verhaal uitgespeeld worden. Alles is fantastisch en je denkt bij jezelf: “Grutjes, dit is goed zeg”. En weet je wat: dan heb je nog gelijk ook! Alles aan deze voorstelling ademt sfeer uit. En alles aan de voorstelling is mooi. Helemaal te gek. EN IVO KOMT NAAR AMSTERDAM!! Mijn geluk is compleet.

Prachtig hoorspel, maar wat doen die acteurs daar op het toneel? Geraffineerd, sluimerend verhaal verzuipt in een bombastische overdaad aan techniek. Alzijdige bevrediging van de zintuigen in deze moderne theaterkermis. Voortdurende verbazing om de lampjes, de geluidjes, de luchtjes. Maar passie? Gevoel? Zindering? De meest overtuigende rol is weggelegd voor een wassen afgietsel van Joop Doderer…

Ik heb nooit precies geweten wat de engelse koloniale ambtenaren in India deden in de jaren dertig. Maar nu weet ik het, dankzij de tekst van Duras en ook dankzij de enscenering van Ivo van Hove. Ze hadden er niks te doen, behalve zweten, zuipen en zeuren over hun seksuele frustraties. Dat is alles wat Duras ons te melden heeft en ik moet vrezen dat de rest haar geen donder interesseert. Wat dat betreft komt ze niet veel verder dan het gemiddelde Hollandse damesblad uit de zestiger jaren. Ivo van Hove scheen niettemin gefascineerd te zijn door de inhoud van haar tekst. Ik zat onder een ‘fan’ die weliswaar geen verkoeling bracht maar er kwam waarempel geluid uit. Ik was als een kind zo blij. Wat is het theater toch een verbazingwekkende vondst van de mens. Het beweegt! Er komt geluid uit! Het ruikt naar specerijen! En wie hebben we daar? Is dat Swiebertje? Ik leunde lekker achterover. Mijn verstand op iets tussen nul en twaalf, mijn gevoel op de knop: sferisch, alle andere stekkers: eruit, de zintuigen gereed voor artistieke prikkelingen. Prik prik!

ZWART
een voorstelling die je meesleurt en je weer terug werpt op jezelf. een “ritueel” dat fascineert, inspireert,
ZWART
op zich simpele techniek groots ingezet. en nu weer zelf aan het werk. een moderne vertelling die de vertelling in de ruimste zin overstijgt. eindelijk weer toneel dat zich NU afspeelt. en tot slot
het heerlijke ZWART.

Ik ben blij dat men op zijn minst PROBEERT om de klassieke traditie in de theaterwereld te doorbreken met alternatievere toepassingen van de techniek, vandaar dus het gewei.
Of men dit dan ook nog tot een succesvol einde brengt is natuurlijk een andere vraag. OK, er wordt een zekere sfeer gecreëerd. Hiervoor wordt gebruik gemaakt van muziek, lichteffecten en geuren, volgens het boekje die van hitte en van lijken -ik moet eerlijk toegeven dat ik nog nooit een lijk heb geroken, maar dit deed mij eerder denken aan citronella, niet bepaald symbool voor de dood- Maar buiten deze sfeer, wordt er in die zeventig miuten niks bereikt. Niet de spanning die volgens velen onophoudelijk wordt opgebouwd, ook geen fantastische acteerprestaties, en evenmin een morele achtergrond of iets dergelijks.
VERVELING, zo noemde Arnold Verplancke het in het Eindhovens dagblad, en dat is precies wat er gedurende die zeventig minuten door mij heen ging.